معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.​

امروزه نسبت به گذشته خلق اثر هنری هم آسان‌تر شده است و هم سخت‌تر. در اوایل قرن بیستم، تغییرات اساسی جامعه و هنر موجب ظهور هنرمندان جدیدی شد که وظیفۀ نخست‌شان خلق یا کشف «خود» جدیدی بود. همۀ ملزومات قبلی، مثل سنت، مهارت، جدیت، تربیت، آموزش رسمی، کم‌کم کنار گذاشته شدند یا اختیاری شدند. به نظر می‌رسید هنر می‌تواند همان چیزی باشد که هنرمند به آن می‌اندیشد و محدودیتی هم برای به‌کارگیری روش‌ها و مواد جدید وجود نداردف از ویدئو و ساخته‌های کلامی گرفته تا طبیعت بکر و جزئیات شهری. آزادی بی‌حد و مرز هنرمند مدرن خود قیدوبندی بی‌پایان شده است. اگر هر چیزی هنر باشد، پس از کجا شروع کنیم؟

هنر از نظر ده هنرمند معاصر، که در این کتاب درباره‌شان به بحث و تبادل‌نظر پرداخته شده، رویکردی است به مسائل زندگی (بخش‌هایی از کتاب قبلاً در نیویورکر چاپ شده است و در این کتاب با بررسی بیشتر زندگی هنرمندان با اندکی تغییر روزآمد شده است).

ریچارد سرا، یکی از بزرگ‌ترین مجسمه‌سازان زنده، به راحتی دین خود را نسبت به آثار «جاسپر جانز» اعلام می‌کند که بسیار مورد تحسین بوده است، اما این دو نفر از لحاظ خلق‌وخو، ذهنیت و تسلط بر نفس چنان متفاوت‌اند که نمی‌توان حتی گفت‌وگوی سودمندی را میان آنها متصور شد.

جف کونز و دامین هرست، استادان فعلی هنر جنجالی و رسانه‌محوری که اثرات نامطلوب و زیان‌اور ناشی از سرگرمی‌ها و شهرت افراد و حرص و طمع سرمایه‌داری متأخر را شدت می‌بخشد، در اواسط کار حرفه‌ای‌شان نقش‌های دور از ذهن شوهران و پدران فداکار را برگزیدند. برعکس، سیندی شرمن کاملاً از قرار گرفتن در کانون توجه اجتناب می‌کند، اما همچون مجری چیره‌دستی در تئاتری از خویشتن‌های متغیرش شکوفا می‌شود؛ و موریتسیو کاتلان، هنرمند گریزپای دوستدار ناشناختگی، جویای طنز تلخی است که به طور دقیق به معضلات اجتماعی و فلسفی‌مان اشاره کند.

جولیان اشنابل همزمان با رونق بازار هنر در دهۀ 1980 فراز و فردوی داشت. از آن پس دو فعالیت را در پیش گرفته است: همچنان خود را نقاشی نئواکسپرسیونیست می‌داند اما در حرفۀ دوم خود در مقام کارگردان فیلم و برندۀ جایزه کارگردانی نیز به خوبی پیش رفته است. جیمز تارل زندگی طولانی حرفه‌ای‌اش را صرف تبدیل به دهانۀ خاموش آتشفشان به رصدخانه‌ای برای بررسی جنبه‌های پدیدارشناختی نور کرده است. فیلم‌های وسواس‌گونه و اسطوره‌محور متیو بارنی برخاسته از مجسمه‌های او هستند که با موادی مثل وازلین و نشاسته و به کارگیری بدن خود هنرمند ساخته شده‌اند، همچنین با استفاده از استادیوم فوتبال بویس، ساختمان کرایسلرا و جزیرۀ من و تعداد زیادی از همنوعان زنده و مرده. جان کارین تصمیم گرفت هنر نقاشی فیگوراتیو را با کشف دوبارۀ مهارت‌های کلاسیکی احیا کند که بعد به دست خود او کاملاً هم کارآمد شد. وجه مشترک هنرمندان مذکور در آثارشان نیست.

مگر کسی می‌داند هنر چیست؟ مارسل دوشان، تأثیرگذارترین هنرمند صد سال اخیر، در سال 1913 که اشیاء معمولی ساخته شده توسط ماشین را (بطری پاک‌کن، پاروی برف‌روبی) گزینش و امضاء می‌کرد، به این راز پی برد و اشیاء را به آثار هنری «حاضر و آماده» تبدیل کرد. دوشان گفت که «حاضر و آماده» در واقع نوعی انکار امکان تعریف هنر است. برخی از مردم نیز تصور می‌کنند که بخش عمده‌ای از آنچه این روزها به عنوان هنر قلمداد می‌شود صرفاً بی‌بندوباری است. آینده، این قاضی سنگدل، ممکن است به آنها حق بدهد. در عین حال، هنر معاصر، با هر توصیفی در فضای بی‌سابقه‌ای از پذیرش و استقبال قرار دارد. سیلی از پول از منابع جدید و اغلب غیرمنتظره ـ پولدارهای امریکایی، الیگارش‌های روس و میلیاردرهای پشت پرده در هنگ‌کنگ، شانگهای یا ابوظبی ـ بازار هنر را دگرگون کرده‌اند و کار هنرمندان برجستۀ معاصر اکنون در حراج‌ها قیمت بیشتری (در مقایسه با امپرسیونیست‌ها یا استادان مدرن) دارند، نوعی فروپاشی، که کارشناسان هنر سال‌هاست آن را پیش‌بینی می‌کنند، ممکن است در راه باشد، اما تزلزل بازار سهام در سال 2007 مانع نشد که خریداران برای یکی از مجسمه‌های دامین هرست 19 میلیون دلار بپردازند و قیمت اثر اندی وارهول با نام تصادف ماشین سبزرنگ نیز به 72 میلیون دلار برسد. جهان هنر، که قبلاً نوعی اجتماع مستقل بود، در حال حاضر بخشی از صنعت فعالیت بصری گسترده‌ای در حیطۀ فرهنگ به شمار می‌رود که شامل فیلم، مد، تلویزیون و تبلیغات می‌شود و همواره می‌خواهد مرزهایی را که موجب جدایی این حوزه‌ها می‌شوند از بین ببرد.

همۀ اینها زندگی هنرمند را بغرنج‌تر می‌کند. فشار برای موفق شدن در بازار یا تثبیت «برند» و سبک هنری منحصربه‌فرد شاید تصادم پیدا کند با نیاز به پذیرش شکست در جریان جست‌وجوی بینشی عمیق‌تر. این فشار باعث می‌شود شخصیت قوی با این‌گونه تمایلات سازگار شود یا آنها را نادیده بگیرد و این ما را برمی‌گرداند به مسئلۀ ابتکار و ابداع. منتقدان فرمالیست هنر می‌گفتند زندگی هنرمند ربطی با فهم اثرش ندارد. شاید از نظر تعدادی از منتقدان همین‌طور باشد، اما از سال 1550، که جورجوواساری اولین کتابش را با عنوان زندگی معماران، نقاشان و مجسمه‌سازان معروف ایتالیا منتشر کرد، زندگی‌نامه به درک ما از هنر شکل بخشیده است. طبق تجربه‌های نویسنده زندگی هنرمندان معاصر با آنچه خلق می‌کنند به هم آمیخته است، طوری که نمی‌توان این دو را از یکدیگر تفکیک کرد. اگر اثر هنری جالب‌توجه باشد احتمالاً زندگی خالق آن نیز جالب‌توجه است.

البته بسیاری از آثار هنر معاصر جالب‌توجه نیستند، تا حدی به دلیل کثرت آنها. ده هزار هنرمند فقط در نیویورک زندگی می‌کنند. برای کسانی که شما نام آنها را نشنیده‌اید، آزادی نامحدود اغلب تعبیر می‌شود به هنری که اجرای آن نسبتاً ساده است ـ به بیان رایج، هنر سرسری. از نظر بقیه، خلق اثر هنری همچنان کار طاقت‌فرسایی است. فرانک استلا، استاد هنر معاصر، می‌گوید دنیای هنر معاصر را شبیه هرمی گسترش‌‌یابنده در نظر بگیرید. قاعده‌اش عریض‌تر و گسترده‌تر می‌شود، اما رأس آن زیاد جا ندارد.

فهرست مطالب کتاب:

مقدمه

دامین هرست

سیندی شرمن

جولیان اشنابل

ریچارد سرا

جیمزتارل

متیو بارنی

موریتسیو کاتلان

جاسپر جانز

جف کونز

جان کارین

فهرست نام‌ها