معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

فریدا کالو (Frida Kahlo)، متولد 1907 و درگذشته به سال 1954، نقاش مشهور، جسور و پیشرو مکزیکی بود. شهرت فریدا به‌خاطر خلق خودنگاره‌ها، پرتره‌ها و همچنین آثاری است که در آنها از طبیعت و هنر مکزیک الهام گرفته بود. او خودش را سوژۀ نقاشی‌هایش می‌کرد؛ شمایلش، ژست‌هایش چه در کنار یک منظره یا با مردم همیشه موضوع اصلی نقاشی‌هایش بود. با توجه به نخستین پرترۀ وی از خودش که در سال 1927 و در بیست‌سالگی کشیده بود، «پرتره‌ای با لباس مخمل» می‌بینیم که او از خودش برای نشان‌دادن یک حالت روحی، احساس یا حقیقت استفاده می‌کند؛ این نقاشی در اصل نمایانگر احساس او نسبت به خودش است. نگاه‌های خیرۀ فریدا زیر آن ابروهای معروفش، جسورانه است و شور و حرارت رنگ شرابی لباس و پس‌زمینۀ آبی تند نقاشی این جسارت را تشدید می‌کند.

فریدا که در کودکی از فلج اطفال رنج می‌برد، با قدم‌گذاشتن در نوجوانی، سانحۀ وحشتناک رانندگی را تجربه کرد که آسیب‌های جسمی و روحی ناشی از آن تا پایان عمر همراهش ماند. بی‌شک این وقایع و همچنین رابطۀ جنجالی و ازدواجش با دیوارنگار مکزیکی دیگو ـ ریورا ـ بینش هنری او را تحت تأثیر قرار داد.

او در ششم ژوئیۀ 1907 در شهر کویوآکان متولد شد. او سومین دختر از چهار خواهر بود. مادرش دورگه (اسپانیایی/ هندی) و ویلهلم کالو پدرش آلمانی بود که در جوانی و زمان ورودش به مکزیک نام خود را به گیلرمو کالو تغییر داده بود. پدر فریدا به لطف پدرزنش عکاسی را آموخته بود و در زمان تولد فریدا به عنوان یک عکاس حرفه‌ای گذران زندگی می‌کرد. با وجود آنکه فریدا عاشق پدرش بود؛ ولی رابطۀ نزدیکی با مادرش داشت؛ واقعیتی که در این مجموعۀ فوق‌العاده خلاصه شده از نامه‌هایش که از سال 1923 تا 1932 یعنی زمان مرگ مادر عزیزش به او نوشته، به تفصیل به آن پرداخته شده است.

فریدا از زمان حضورش در مدرسه‌ای در مکزیکوسیتی که یازده کیلومتر با خانه‌شان فاصله داشت، شروع به نوشتن نامه به مادرش کرد. مجموعۀ دیگر نامه‌ها از بایگانی موزۀ ملی هنر زنان در واشینگتن‌دی‌سی است که او بعد از ازدواج با دیگو ریوارا در 22 سالگی و رفتن به آمریکا آنها را نوشته است. به همسرش مأموریت داده شده بود در سان‌فرانسیسکو مورال‌هایی بکشد و بعد در نیویورک؛ تنها یک نامه در طول مدتی که فریدا در مکزیک بود، نوشته شده است.

مجموعۀ نامه‌ها (از سان‌فرانسیسکو و نیویورک) نشان از رابطۀ عمیق و صمیمانۀ او و مادرش است؛ وابستگی تقریباً وسواس‌گونه‌ای که این نامه‌ها به معرض نمایش می‌گذارد تا زمان درگذشت مادرش در 58 سالگی؛ یعنی وقتی فریدا تنها 25 سالش بود، ادامه داشت. نامه‌ها بیان‌کنندۀ یک آرز و اضطراب دائمی است: یکی اینکه به مادرش نزدیک باشد و دیگر اینکه اطمینان داشته باشد مادر و خانواده‌اش می‌توانند از پس تأمین زندگی خود برآیند.

موضوع دیگری که در نامه‌هایش دائم به آن پرداخته است، پول بود یا بهتر است گفته شود نبود پول. اینها مربوط به زمانی است که پدرش بیکار بود و فریدا به‌شدت احساس تعهد می‌کرد که در زمینۀ مالی به آنها کمک کند؛ مشغول‌شدن به نقاشی وسیله‌ای بود که به واسطۀ آن می‌توانست به آنها کمک کند: «امیدوارم بشود تعدادی از نقاشی‌هایم را بفروشم تا بتوانم برایتان پولی بفرستم؛ چون بیش از همه از این می‌ترسم که پول کافی نداشته باشید و من هم هیچ‌گاه از این موضوع مطلع نشوم».

به طور کلی این اثر بیانگر عشق پرشوری است که فریدا کالو به مادرش داشته و نوع رابطه او با مادرش را به مخاطب می‌شناساند و نشان می‌دهد که چقدر دلبسته مادرش و نیز دیگر اعضای خانواده خود و نگران حال آنها بوده است. نامه‌هایی که از فریدا کالو در این کتاب گردآوری و منتشر شده، بین سال‌های ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۲، یعنی از وقتی فریدا ۱۶ سال داشته تا زمان مرگ مادرش نوشته شده‌اند.

این کتاب با مقدمه و توضیحاتی درباره فریدا کالو و زندگی و آثارش و توضیحاتی درباره نامه‌های گردآمده در این کتاب که هکتور جیمز آن را به انگلیسی ترجمه کرده و ترجمه فارسی کتاب براساس همین ترجمه انگلیسی همراه است. نخستین نامه‌های کتاب مربوط به دوران تحصیل فریداست؛ دورانی که هنوز دچار تصادف وحشتناکی که او را تا آستانه مرگ برد، نشده بود و همچنین هنوز با دیگو ریورا، نقاش و دیوارنگار صاحب‌نام مکزیکی ازدواج نکرده بود. تصادف فریدا و نیز ازدواجش با دیگو ریورا دو اتفاق بسیار تأثیرگذار بر زندگی و کار هنری او بودند. تصادف فریدا زمانی اتفاق افتاد که او ۱۸ سال داشت و وضع سلامتی او بعد از این تصادف، یکی از موضوعاتی است که در این کتاب از آن سخن می‌رود. فریدا ۲۲ ساله بود که با دیگو ریورا ازدواج کرد گرچه پیش از این ازدواج و در همان نامه‌های نخست فریدا در این کتاب هم صحبت از دیگو ریورا به میان می‌آید و می‌بینیم که فریدا چقدر شیفته این نقاش است. بعد از تصادف فریدا، وقفه‌ای در نامه‌نگاری‌های وی می‌افتد و بعد از این وقفه، باز نامه‌نوشتن‌هایش به مادر از سر گرفته می‌شود. بسیاری از نامه‌های این کتاب مربوط به دوره‌ای هستند که فریدا با دیگو ریورا به آمریکا رفته و در آنجا زندگی می‌کرد.

در این کتاب مخاطب با فریدایی مواجه است که سخت به خانواده و همه آنچه مربوط به خانواده و خانه پدری‌اش می‌شود، دلبسته است؛ همچنین وجوهی از دنیای درونی فریدا کالو و دوره‌ای از زندگی او را بهتر می‌شناسد و با دنیای نقاشی‌هایش ارتباطی نزدیک‌تر برقرار می‌کند.