معرفی کتاب

آلفرد نوبل در 21 اکتبر 1833 در استکهلم سوئد متولد شد. پدرش مخترع بود و آلفرد در آزمایشگاه او بود که بنای زندگی و اختراعاتش را گذاشت. آلفرد نه ساله برای دوره‌ای کوتاه مدت به مدرسه رفت که خانواده‌اس به سن پترزبورگ مهاجرت کردند. سپس در آنجا به طور پراکنده به تحصیل پرداخت. یکی از استادان شیمی او به نام زینین مسیر زندگی او را تغییر داد و آلفرد با ماده‌ای تازه به نام نیتروگلیسیرین که «سوبرتو» ی ایتالیایی کشف کرده بود، علاقمند کرد که آلفرد تا پایان زندگی با آن درگیر بود. آلفرد برای ادامۀ تحصیل چهار سال به آمریکا و یک سال به فرانسه رفت و در بازگشت خود را وقف آن کرد تا نیتروگلیسیرین خطرناک را به مادۀ محترقه‌ای سودمند تبدیل کند.

برادر کوچک وی در انفجاری که در کارگاه آنها روی داد، جان باخت. در سال 1863 نوبل موفق به کشف فن کنترل انفجارها شد و چاشنی خاصی برای استفاده از باروت جهت احتراق نیتروگلیسیرین اختراع کرد و به ثبت رساند. در 1865 کلاهک چاشنی پیشرفته‌تری اختراع کرد که تا به امروز تکنولوژی‌های انفجاری بر آن مبتنی است. تعداد روزافزون متقاضیان آن اختراع نوبل را به امپراتوری بین‌المللی بزرگی تبدیل کرد.

در سال 1867 دینامیت را اختراع کرد و به ثبت رساند و پس از آن بود که کار و کسب نوبل گسترش فوق‌العاده‌ای پیدا کرد. در 1879 به اتفاق دو برادر بزرگ‌ترش شرکت «برانوبل» را تأسیس کرد که فرآورده‌های نفتی تولید می‌کرد، میزان تولید پارافین کارخانۀ آنها تا آخر قرن نوزدهم از کل تولید پارافین در ایالات متحدۀ آمریکا بیشتر شد.

آلفرد ذاتاً طبیعتی کم رو داشت و در دنیای تجارت و علم و تحقیق غرق بود و هیچ‌گاه فرصتی برای ازدواج پیدا نکرد. او از اینکه اختراعش (دینامیت) می‌توانست بالقوه خطرناک باشد و برای هدف‌های جنگ‌طلبانه به کار رود، بسیار نگران و یکسره منزوی بود، بیماری و ضعف مزاج همیشه آزارش می‌داد.

وقتی برادرش لودویگ درگذشت، روزنامه‌ای فرانسوی به اشتباه تصور کرد آلفرد نوبل درگذشته و از وی به عنوان «بازرگان مرگ» یاد کرد و آلفرد 57 ساله دریافت که چگونه از وی یاد خواهند کرد. پس تصمیم گرفت در وصیت‌نامه‌اش تجدیدنظر کند.

آلفرد نوبل وصیت‌نامۀ معروف خود را در 27 نوامبر 1895 تنظیم کرد و در هفتم دسامبر 1896 درگذشت. در بخشی از وصیت‌نامۀ او آمده است: «آنچه را که از من به ارث می‌ماند، به پول نقد تبدیل کنید و در مؤسسات معتبر به شکل سرمایه بسپارید. منافع حاصل از این سرمایه را همه‌ساله به عنوان جایزه به بهترین‌ها در رشته‌های فیزیک، شیمی، فیزیولوژی ـ پزشکی، صلح و ادبیات اعطا نمایید».

نخستین جایزۀ نوبل ادبیات در سال 1901 به سولی پرودوم شاعر فرانسوی داده شد. در این فاصلۀ زمانی در سال‌های 1914، 1918، 1935، 1940 تا 1943 جایزه‌ای داده نشد و سال‌های 1904، 1917، 1966 و 1974 هر سال مشترکاً دو نفر جایزۀ نوبل ادبیات را دریافت کردند و از بین 100 جایزۀ داده شده (تا سال نشر کتاب) نه جایزه به زنان اعطا شده است.