معرفی کتاب

این کتاب دربردارندۀ نامه‌هایی از پرویز دوائی است که به صورت یک مجموعه منتشر شده است. این نامه‌ها خطاب به افراد مختلفی نوشته شده است. این نویسنده و مترجم ایرانی متولد ۱۳۱۴ تهران است و سال‌ها در پراگ زندگی کرده و هنوز نیز در آنجا سکونت دارد.

پرویز دوائی خود در مقدمۀ کتاب، دربارۀ «نامه‌ها» می‌نویسد:

«چندتایی نامه/نوشته است برگرفته شده از بین تلّ عظیم نامه‌هایی که در این سال‌های «دور ماندن از اصل»، خطاب به دوستان پراکنده بر عرصۀ این سیّاره نوشته شده. بعضی‌ها را فرستاده‌ایم و بعضی‌ها هم پیش خود آدم مانده که از صورت نامه خارج شده بوده‌اند. در ‌‌نهایت شاید، مثل خودنامه‌نویسی در اغلب اشکال‌اش، «باخودگفت‌وگویی» است. حرف‌های درونی آدمی در گذر بر زمینه‌هایی نأمالوف، که هرچند بسیار برازنده و زیبا (به قول یک نویسندة این سرزمین)، «دل آدم در آن نیست، چون خیلی دیر به این ساحل افتاده است ....».

در یکی از این نامه‌ها آمده است: «به راه قصر می‌رفتیم. یک تکه از راه را باید با قطار شهری طی می‌کردیم. در ایستگاه تا قبل از رسیدن قطار، یک درخت پرگل درست پشت سر او افتاده بود، درختی انبوه از گل‌های ارغوانی و دور سر او و گیسوان طلای تیره‌اش را انگار قاب می‌گرفت. گفتم کاشکی عکس می‌گرفتیم. برگشت نگاه کرد و گفت دوربین که نداری. گفتم نه، ولی می‌شود خوب و سیر نگاه کرد و به ذهن سپرد. نگفتم برای وقتی که شما تنها از کنار این درخت بعدها و در فصل‌های آینده رد شدی، که این لحظه به یادت بیاید. نگفتم، ولی از نگاهم خواند که باز سایه آن اندوه بر چشم‌هایش گذر کرد ...».

فهرست مطالب این کتاب بدین قرار است:

مقدمه‌ای بر نامه‌ها، قنادی آفاق، پسرک پابرهنه، میدان شهر کهنه، مَشکی از آب، آلوچه‌ها، عنکبوت سیاه، پارک ستاره، یوزف بالزانوف، یک گل سفید درشت، مشق ریز، تپۀ آلبالو، هفت لشکر، شعر و خرمالو، خیابان موتسارت، باز هم «باوفا» و درخت ارغوان.