هنر و آیین کشورداری در اندیشۀ ایرانی
خلاصه
با توجه به اهمیت شناخت زوایای گوناگون اندرزنامههای سیاسی ایران، اهداف، ایدهها، تفاوتها، شباهتها و سرانجام الگوی بومی برآمده از هنر و اندیشۀ کشورداری ایرانی ـ اسلامی در این کتاب ترسیم شده است.معرفی کتاب
برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.
مدیریت، ادارۀ بهینۀ کشور، سازماندهی امور و ایجاد ساختارهای لازم درون یک کشور، به طور سنتی از دغدغههای مردم و حکومت است؛ بنابراین مفاهیم اساسی کشورداری از گذشته تا کنون به گونۀ نظری از سوی اندیشمندانی چون ارسطو، افلاطون، هرودوت، ابنخلدون، منتسکیو، تورگو و ... ارائه شده است. حکومتهای کوچک و بزرگ در طی تاریخ نیز گاه نارسا و گاه به شکلی تکاملی اندیشههای کشورداری خود را عملیاتی کردهاند. آنچه تاریخ و فضای جغرافیایی را میسازد، در نتیجۀ اقدامات کارگزاران رسمی سیاسی است که در ساختارها به گونهای مؤثر عمل میکنند. دایرۀ فهم آدمی به طور کلی و کارگزاران مؤثر فضاهای جغرافیایی به طور خاص برآمده از فکر عملی آنهاست.
فهم آدمی از آگاهیهایی که به عمل تبدیل شده و ذهنیتی که به گونۀ مطلوب در عمل رسوخ کرده را میتوان در یک دسته از مهمترین منابع تاریخ ایرانی ـ اسلامی دید؛ آثاری که حاصل اندیشۀ سیاسی و ایدههای نخبگان فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ایرانیان و بعدها مسلمانان برای پیادهشدن بهتر دستورهای اجرایی حکومت بر روی زمین و بازتابهای برآمده از آن بود. این ایدهها و فرمانها به گونۀ نظم و نثر از دورۀ ساسانیان تا پایان دورۀ قاجاریه و بهویژه در سدههای چهارم تا ششم قمری با عنوانهای گوناگونی مانند سیاستنامه، اندرزنامه، نصیحتالملوک و ... جلوهگیری میکنند.
با توجه به تأثیر اندرزنامههای سیاسی در تاریخ، جغرافیا، سیاست و اجتماعی ایرانی و ترجیح آن نسبت به فلسفیاندیشی سیاسی از سوی ایرانیان و مسلمانان و با توجه به ناکافیبودن پژوهشها و عدم تقسیمبندی و حتی شناخت مجموعۀ این آثار، مطالعه و بررسی آنها اهمیت دارد؛ این آثار میتوانند در جایگاه الگوهای بومی سیاسیاندیشی در حوزۀ کشورداری، ضمن آشنایی با داشتههای فکری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، تاریخی و جغرافیایی، زمینههایی برای ترسیم الگوهایی از توسعه و کشورداری بومی را فراهم سازند؛ چراکه اندرزنامهنویسی روشی ادبی دربارۀ کشورداری و حفظ قدرت سیاسی است.
با توجه به اهمیت شناخت زوایای گوناگون اندرزنامههای سیاسی ایران، اهداف، ایدهها، تفاوتها، شباهتها و سرانجام الگوی بومی برآمده از هنر و اندیشۀ کشورداری ایرانی ـ اسلامی در این کتاب ترسیم شده است. منابع و مآخذ بهکارفته در این کتاب دربرگیرندۀ دو دسته از آثار است؛ نخست آثار چهار وزیر اندرزنامهنویس: تنسر از دورۀ ساسانی و اثر مشهورش «نامۀ تنسر به گشنسب» و در کنار آن «عهد اردشیر» به عنوان مبنای کار است. خواجه نظامالملک طوسی دومین وزیر و «سیاستنامه» یا «سیر الملوک» و در کنار آن کتاب «دستور الوزرا» مرجع مطالعه هستند. سومین فرد خواجه نصیرالدین طوسی بود که ده اثر از مجموعۀ آثار وی به عنوان مبانی عقیدتی، سیاسی و اندیشهای وی مورد مطالعه قرار گرفته است: «اخلاق ناصری»، «اخلاق محتشمی»، «نصیحتنامه»، «رسم و آیین پادشاهان قدیم راجع به مالیات و مصارف آن»، «تجرید الاعتقاد»، «رسالۀ قواعد العقائد»، «انیس الطالبین»، «رسالۀ امامت»، «رسالۀ تولا و تبرا» و «اساس الاقتباس». چهارمین وزیر نیز خواجه رشیدالدین فضلالله همدانی است که سه اثر «مکتوبات رشیدی»، «جامع التواریخ» و «وقفنامۀ ربع رشیدی» از وی مطالعه شده است. بخش دوم نیز دربرگیرندۀ دیگر منابع تاریخی مهم و مرتبط و کتابها و مقالههای علمی، سیاسی، جغرافیایی، تاریخی و ایرانشناسی پژوهشگران داخلی و خارجی امروزین است.
برای بررسی بهتر ایدهها و اهداف کشورداری و اندرزنامههای سیاسی ایران، مطالب در شش بعد حیاتی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و جغرافیایی قرار گرفته است. نکتۀ اساسی آنکه تشابهات میان آثار فوق بیشتر از تفاوتهای میان آنهاست. تفاوتهای میان اندرزنامهها تنها در جزئیات، اولویتها و در کیفیت و کمیت ارائهشده قابل ردیابی است. هدف غایی این آثار، برقراری نظم و ثبات منطقی است.
فهرست مطالب کتاب:
مقدمه
فصل اول: کلیات
فصل دوم: نظریههای کشورداری و ارائۀ الگو
فصل سوم: تحلیلی بر اندرز و اندرزنامههای سیاسی
فصل چهارم: سیر تکوین و گونهبندی اندرزنامههای سیاسی در ایران و جهان
فصل پنجم: تنسر و اندیشۀ بهبودبخشیدن به کشور
فصل ششم: ترتیب ملک و قواعد سیاست از خواجه نظامالملک طوسی
فصل هفتم: خواجه نصیرالدین طوسی و تدبیر حفظ دولت
فصل هشتم: ملکداری و شهریاری در نظر رشیدالدین فضلالله همدانی
نتیجهگیری
کتابنامه
پربازدید ها بیشتر ...
ماهنامۀ شهر کتاب، سال دوم، مهر 1395، شمارۀ 12
جمعی از نویسندگان به سردبیری حسین فراستخواهدوازدهمین شماره مجله شهر کتاب منتشر شد.
نشر کتاب، و تمدن
عبدالحسین آذرنگدر این کتاب کوشش شده تا رابطۀ میان نشر کتاب و توسعۀ تمدن و فرهنگ مورد تتبع قرار گیرد و اثرگذاری و کا
نظری یافت نشد.