یادگاران؛ سوختهتر از داغتر، داغتر از سوخته
خلاصه
اینکتاب شامل یادداشتهایی از نویسنده در ستایش افرادی چون مهدی اخوان ثالث، اسماعیل ادیب خوانساری، محمد ابراهیم باستانی پاریزی، شجاعالدین شیخالاسلامزاده، غلامحسین صدیقی، داریوش صفت، بزرگ لشکری، حسین منزوی، بیژن ترقی، احمد بیرشک، عباس کاتوزیان، پرویز مشکاتیان و .... است.معرفی کتاب
برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.
مهدی ستایشگر (زادهٔ ۱۲ تیر ۱۳۲۷ در تهران) موسیقیدان، نوازندهٔ سنتور، پژوهشگر و شاعر اهل ایران است. کتاب سهجلدی «واژهنامهٔ موسیقی ایرانزمین» از آثار سرشناس او است. در کودکی تحت نظر پدرش «حبیبالله ستایشگر» و «تاج کاظمینی» با موسیقی آوازی آشنا شد و به کلاسهای «نورعلی برومند» راه یافت. او از کودکی به سرودن شعر نیز میپرداخت. وی پس از پایان تحصیل رشتهٔ ادبیات در مدرسهٔ علمیه، در سال ۱۳۴۶ وارد دانشگاه تهران شد. همزمان با تحصیل در رشتهٔ جامعهشناسی و ادبیات فارسی، در هنرستان موسیقی ملی فراگیری ساز سنتور را نزد «محمد حیدری» ادامه داد و پس از آن از کلاسهای «فرامرز پایور» و «محمود کریمی» بهره برد. او فعالیتهای هنری خود را از دانشگاه تهران آغاز و با گروههای موسیقی همکاری کرد. وی سالها به تدریس و پژوهش در موسیقی مشغول است و از سال ۱۳۷۷ مدیرمسئول و سردبیر مجلهٔ تخصصی «هنر موسیقی»، نخستین نشریهٔ موسیقی پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ است. او در سال ۱۳۸۷ مدرک درجهٔ يک هنری خود را از شورای ارزشيابی هنرمندان كشور دريافت نمود.
اینکتاب شامل یادداشتهایی از نویسنده در ستایش افرادی چون مهدی اخوان ثالث، اسماعیل ادیب خوانساری، محمد ابراهیم باستانی پاریزی، شجاعالدین شیخالاسلامزاده، غلامحسین صدیقی، داریوش صفت، بزرگ لشکری، حسین منزوی، بیژن ترقی، احمد بیرشک، عباس کاتوزیان، پرویز مشکاتیان و .... است.
در مقدمۀ کتاب آمده است: «شعر همزاد سخنگوی ما در منزل بود. هر کس در خانۀ ما از هر موضوعی سخن میگفت، شعری متناسب با آن زمزمه میکرد. از اشعاری سرودۀ ملکالشعرای بهار با لهجۀ مشهدی گرفته که مادر زمزمه میفرمود: خدا خدا چه ثمر ای مؤذنا کامشو/ خدا خدای شمایه، خدا خدای مو نیست، تا ابیاتی در سبکها و سطوح دیگر».
در بخشی دیگر از مقدمه دربارۀ این کتاب میخوانیم: «علت شرح و بیان موجزی از دورههای مختلف زندگیام، همانا شرف دیدار بزرگانی از دانش و فرهنگ بود که هماره مرا تازه و شاداب میداشت و تمام حواسم در پی اینان بود؛ چنانکه نوشتهام و میخوانید. از جوانی تا به امروز هرگاه به فضایی برمیخوردم، متناسب با رخدادها و پیشامدهای زمان، قلم برمیگرفتم و به تناسب سنوسال و دانشم درباره آنچه بر من تأثیر میگذاشت مینوشتم یا میسرودم؛ راستتر و روانتر آنکه بگویم دلم مینوشت. در دیدگاهی همراه با هریک از یاران و یادگاران، با هریک از یاران زیستهام و با یادگارهایشان گریستهام و گاهی بر آنچه دیدهام بر دیدههایم خندیدهام، اما ارجی که من بر این دلنوشتهها و یادگزارهها دارم این است که هرکدام برملاکننده نقطهای از اوجی است که از نکتهای در رفتار یا گفتار و یا پندار آن ارجمندان با حضورشان متذکر شدهام .... این نوشتهها بیان خاطرهها نیستند، گرچه بر بال خاطرهها نشستهاند؛ اما به خاطری نقل شدهاند».
دربارۀ ابوالقاسم حالت در این کتاب میخوانیم: «ابوالقاسم حالت از شاعرانی بود که بیتوجه به سلیقۀ دیگران به سرودن بحر طویل پرداخت مانند بحر طویل «شرم عاشق»؛ من با اینکه میانهای با بحر طویل نداشتهام، اما این سروده از سرودههای او را از نوجوانی ازبر بودم و برای دوستان از دبستان تا دبیرستان میخواندم. استاد حالت در این گونههای شعر نیز تغییر ذائقۀ شعری دارد و البته در لباس پند و نصیحت.... در میان انواع شعر، قصیده جایگاه ویژه و قصیدهسرایی آدابی و ترتیبی دارد. هر شاعری قصیدهسرا نیست و هر قصیدهسرایی شاید نتواند از عهدۀ غزل برآید. ابوالقاسم حالت 95 صفحه از دیوانش را به قصایدش اختصاص داده است؛ گرچه معیار، اطالۀ قصیده و تعداد ابیات نیست، بلکه مانند دیگر انواع شعر ویژگیهای خودش را دارد». (ص 127)
فهرست مطالب کتاب:
پیشدرآمد
اسماعیل آشتیانی: «استاد، کار شما نیست، کار نقاش است!»
مهدی اخوان ثالث: اخوان نخستین بود، نه ثانی داشت و نه ثالث
اسماعیل ادیب خوانساری: مجلس موسیقایی
محمدابراهیم باستانی پاریزی: «شعر و موسیقی کند همداستانی/ تا بماند یادگار باستانی»
ابراهیم بوذری: «در دیدۀ من عیب و علتی است یا منظرهها را نقیصتی؟»
بهمن بوستان: از آقای بوستان تا بهمن خان
احمد بیرشک: پایداری در پژوهش
فرامرز پایور: انگیزۀ سرایش چامۀ «در مکتب استاد»
نوذر پرنگ: رهپویهای در شعر پرنگ
بیژن ترقی: «به رهی دیدم برگ خزان»
امیرهوشنگ تیمورتاش: پدرکشتگی!
ابوالقاسم حالت: «بیتو شط دگری میرود از چشم تر من»
محمد حیدری: «غم که با شادی همآغوشی نداره»
مهدی حمیدی شیرازی: «چون جان عاشقی به افق ابر پارهای»
حسین دهلوی: دهلوی؛ فردوسی زمانه
بهمن روحی آهنگران: یار دبستانی من!
مهین ستایشگر و آزیتا: دو داستان داغ از دو عزیز رفته از باغ
شجاعالدین شیخالاسلامزاده: آن شیخ نظرکرده!
اسماعیل صالحی: آتشفشان سینۀ خاموش
غلامحسین صدیقی: «درس کلاس بود و روان بحث اوستاد»
داریوش صفوت: معنویت و خودسازی و انسانسازی در فلسفۀ موسیقایی صفوت
حسین قوامی: شمع تکیده
عباس کاتوزیان: کاتوزیان؛ نقاش چیرهدست و هنرمند ایرانی
محمود کریمی: مطرب خستۀ عشق
بزرگ لشگری: مقام والای دوست
فریدون مشیری: «بیار باده رسنبازیام به دار خوش است»
پرویز مشکاتیان: مشکاتیان؛ حکایتی تمامنشدنی
حسین منزوی: قلندر و قلدر و قدری دیگر
مؤتمنیها: «چه ملتفتها که نمیشویم!»
مهدی ناظمی: «هنوز آتش اندیشۀ زمان خام است»
پرویز یاحقی: «بازآ که هنوز نیمهجانی باقیست»
منابع
نمایه
تصاویر
پربازدید ها بیشتر ...
ایران در آینۀ شعر روس
میخاییل سینلنیکوفاین کتاب برگرفته از کتاب «ایران و درونمایههای ایرانی در شعر شاعران روس» اثر میخاییل سینلنیکوف شاعر
گزارشهایی دربارۀ مختصر عملیاتی در جنوب ایران: رویارویی نظامی بریتانیا و ایل قشقایی در بهار و تابستان 1918 م/ 1336 هـ.ق
سر پرسی سایکس، کلنل ای.اف. اورتون و دیگرانآنچه در این کتاب آمده، مجموعهای از گزارشهای فرماندهان بریتانیایی رشتهعملیاتی است که در بهار و تاب
منابع مشابه بیشتر ...
شصت و سه: یادماندههای استاد حسین تهرانی
به کوشش محمود رفیعیاننام حسین تهرانی (1290 ـ 1352) هنوز با واژۀ تمبک مترادف است. زمانی که تهرانی حیات داشت، همینطور بود
متولد بهمن: خاطرات اسفندیار قرهباغی
مصاحبه و نگارش: روحالله رشیدیاین کتاب همۀ حرفهای اسفندیار قرهباغی نیست؛ از هفتاد سال زندگی پرماجرا و پرثمر که تنها اشارتی است ب
نظری یافت نشد.