معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

برندا اولند در سال 1891 در شهر مینیاپولیس از ایالت مینه‌سوتا به دنیا آمد و 93 سال زندگی کرد. پدرش مهاجری از نروژ، وکیل و قاضی برجسته و مادرش از فعالان حق رأی زنان بود. در 1903 وقتی کلاس ششم بود، موفق به کسب جایزۀ داستان کوتاه در مجلۀ مینیاپولیس شد. او روزنامه‌نگار، ویراستار، نویسندۀ آزاد و مدرس فن نویسندگی بود.

او نویسنده و معلمی شیفته بود. او از سال 1934 کلاس‌های آموزش نویسندگی‌اش را به‌راه انداخت. در 1946 با پوشش خبری دادگاه خیانت ویدکان کیزلینگ، سیاستمدار و نظامی نروژی طرفدار نازیسم، جایزۀ «شوالیۀ سلطنتی سنت اولاف» نروژ را به دست آورد. در این کتاب می‌توان به شخصیت استوار و بی‌پروای او پی برد. برندا در این کتاب، فلسفه و تجربۀ خود را در نوشتن و زندگی با دیگران به اشتراک می‌گذارد. به گفتۀ کارل سندبرگ شاعر، این کتاب بهترین اثر آموزشی برای یادگیری در فن نوشتن است. او برندا را معلم شهامت نامیده است.

برندا به شاگردان و خوانندگان اثرش شجاعت نوشتن می‌آموزد؛ جسارتی که خلاقیت آنان را برمی‌انگیزد. نخستین دستمایۀ نوشتن از نظر برندا «رؤیاپروری» است. پروازدادن خیال در همۀ لحظات زندگی، لحظاتی که شاید برایمان بی‌حاصل باشد. اما او آن موقعیت‌ها را لحظاتی ناب می‌داند: به هنگام پیاده‌روی، تاکردن لباس، خیره‌شدن به مظاهر طبیعت و همۀ چیزهای ریزودرشتی که به زعم او، می‌توانند افکار ما را به پرواز درآورند و در خیال‌پروری‌هایمان آناتی برایمان ایجاد کنند تا بهتر بتوانیم به نوشتن روی آوریم.

نکته‌ای دیگر که برندا در این کتاب به مخاطب می‌آموزد: نکته‌ای است برای همۀ لحظات زندگی که نه‌تنها در نوشتن و نویسندگی اعتبار دارد، بلکه در رسالت زندگی نقشی شگرف در شأن و مقام انسانی دارد. آن مهم «صداقت» است. صادق بودن با خود و توجه کردن به خود و پرهیز از بی‌اعتمادی به توانایی‌های خود.

برندا به مثابۀ روان‌شناسی زبده و معلمی دلسوز و البته آگاه، پیش از آنکه فنون نوشتن را بیاموزد، به استحکام‌بخشی شاگردان خود می‌اندیشد. نقاط ضعف شخصیتی را موشکافانه وارسی و سپس به درمان آنها می‌پردازد. او در هنر معلمی خود مسحور نویسندگان سرشناس و عالمان مشهور نیست. او اعجاز را در نوشته‌های ساده اما بی‌ریا با خلق تصاویر و توصیف‌های واقعی و نه تصنعی می‌داند. از این‌رو گاه به نویسندگان به‌ظاهر مشهور می‌تازد که در شعاع شهرت خود به لفاظی پرداخته‌اند و کلمات را بسان غباری پراکنده‌اند. از سویی دیگر، به نوشته‌های صادقانه و دلپذیر شاگردان خود که با انسجام و خیال‌پروری، کلمه‌ها را رام خود کرده و به آنها جان‌ داده‌اند، می‌بالد.

فهرست مطالب کتاب:

یادداشت

مقدمه

فصل اول: هرکسی بااستعداد و اصیل است و حرف مهمی برای گفتن دارد

فصل دوم: تخیل سرشت الهی آدمی است

فصل سوم: چرا نجیب‌زادۀ دورۀ رنسانس غزل می‌نوشت؟

فصل چهارم: تخیل به آهستگی و در سکوت پیش می‌رود

فصل پنجم: سیلی نقد به از حلوای نسیه

فصل ششم: بدانید که غالباً در درون همۀ ما شاعری بالقوه، زنده و جوان مخفی است

فصل هفتم: وقتی می‌نویسی نترس باش! بی‌احتیاط! خطر کن! شیر باش! غارتگر!

فصل هشتم: چرا نباید از اشتباهات و لغزش‌ها دلسرد و ناامید شد

فصل نهم: مردم نفس امّاره و الهی را اشتباه می‌گیرند

فصل دهم: چرا زنانی که می‌نویسند باید از وظایف خانه‌داری خود بکاهند؟

فصل یازدهم: حقیقت میکروسکوپی

فصل دوازدهم: هنر عفونت است!

فصل سیزدهم: بُعد سوم

فصل چهاردهم: یک یادداشت روزانۀ شلختۀ کله‌شق تکانه‌ای اما صادقانه داشته باشید

فصل پانزدهم: از آن غافل‌اید که چشمۀ خستگی‌ناپذیر اندیشه‌ای در وجود شما هست!

فصل شانزدهم: در استفاده از تخیل

فصل هفدهم: ببرهای خشمگین عاقل‌تر از اسب‌های تمرینی‌اند

فصل هجدهم: کسی که نوری از صورتش نمی‌تابد، هرگز ستاره نخواهد شد