معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

ولفگانگ موزار در 27 ژانویۀ 1756 در سالزبورگ اتریش متولد شد و در 1791 در اثر تیفوئید در وین فوت کرد. در 1762 پدرش لئوپولد موزار (موسیقی‌دانی تحصیل‌کرده، مصنف دربار و معاون استادنمازخانۀ آرشیدوک سالزبورگ) ولفگانگ و خواهر او نانرل را برای برگزاری کنسرت به مونیخ و وین برد. در 1763 دو کودک به پاریس برده شدند. در سال بعد از انگلستان دیدار کردند و پانزده ماه در آنجا ساکن شدند. در سال 1766 این دو کودک در پاریس کنسرت‌هایی برگزار کردند و در 1768 در مقابل دربار وین کنسرتی داشتند. در 1769 ولفگانگ با حقوق ناچیزی به عنوان استاد کنسرت آرک‌بیشاپ سالزبورگ انتخاب شد.

در میان آثار آوازی، تعداد زیادی مس، رکوئیم مشهور وی و سایر آثار کلیسایی به اضافۀ 44 آریا وجود دارد. موسیقی ارکستری او شامل 41 سنفونی است که معروف‌تر از همه «ژوپیتر» در do ماژور، «ونوس» در sol مینور و سنفونی‌ای در mi بمل است. 31 دیورتی‌منتی، 4 کنسرتو هورن، کنسرتو کلارینت، 30 کوارتت زهی، 32 سونات، ویولن و نیز آثاری برای پیانو که شامل 4 فانتزی معروف و 17 سونات برای پیانو دیده می‌شود.

دربارۀ شیوۀ آهنگ‌سازی موزار نامه‌ای از وی به بارونی در دست است که ضمن تقدیم مقداری شراب، از موزار دربارۀ شیوۀ آهنگ‌سازی‌اش سؤال کرده است. او در پاسخ می‌گوید: «زمانی که واقعا از هر فکری آزاد هستم؛ یعنی زمانی که کاملاً تنهایم و خلقی خوش دارم ـ در کالسکه‌ای در حین سفر، در حال قدم زدن بعد از صرف غذایی خوشمزه یا در اثنای شب؛ موقعی که خوابم نمی‌برد ـ در چنین فرصت‌هایی است که ایده‌هایم روان‌تر و فراوان‌تر جاری می‌شوند».

نامه‌های موزار نامه‌هایی متفکرانه نیستند؛ غیر ادبی و به سبک گفتگو نوشته شده‌اند؛ به همین دلیل زنده، باروح و بسیار خصوصی هستند. این نامه‌ها نوشته نشده‌اند که روزی چاپ شوند. این نامه‌ها در همۀ زمینه‌ها به طور کلی با نامه‌های ریشار واگنر که «مقاله‌گونه» هستند، متفاوت‌اند. نامه‌نویسی موزار مثل آهنگ‌سازی‌اش است و همیشه در سبک خود منحصربه‌فرد باقی می‌ماند.

از میان نامه‌های موزار آنهایی که بیشتر دارای روحیۀ موازی‌اند و روحیۀ بچه‌گانۀ وی را در طول سفرها به عنوان «کودکی نابغه» نشان می‌دهند، انتخاب شده‌اند. این نامه‌ها احترام و علاقۀ شدید او به پدرش را می‌رساند. وقتی موزار به سن استقلال رسید، اختلاف عقیده و تضاد زیادی با پدرش پیدا کرد؛ ولی همیشه احترام فوق‌العاده‌ای برای او قائل بود. نامه‌ها به دلیل تلاش‌های وی در دربارهای گوناگون برای پیدا کردن جای پایی، تأسف و هم‌دردی خواننده را برمی‌انگیزد. غم از دست دادن مادرش، اولین عشقش، سربه‌سر گذاشتن و شوخی‌های او با دخترعمویش، مبارزۀ غم‌انگیز او با فقر، نفرت او از سالزبورگ به دلیل استبداد پدرش و رفتار خشونت‌بار اربابش، آرک‌بیشاپ که دستور داد با لگدی «این ولگرد بی‌سروپا» را از قصر بیرون کنند، عشق واقعی او به همسرش کنستانس وبر، ازدواجش ـ رشد احساس و توان او در زمینۀ آهنگ‌سازی ـ و مشکلات و فقری که در نهایت به مرگ زودرس او منجر شدند، همه و همه چهرۀ خاص موزار را به خواننده می‌نمایانند: شخصیتی بسیار زنده، طبیعی، خوشحال، دارای قلبی گرم و آماده برای اشتباه کردن.

انتخاب نامه‌های این کتاب به دست هانس مرسمان محسنات ویژه‌ای دارد و در این کار، وی تا آنجا که ممکن بوده، کوشیده انتخاب و ترتیب نامه‌ها شکل جالبی داشته باشد. این انتخاب به گونه‌ای است که تمامی زندگی موزار از دوران کودکی تا مرگش را دربر می‌گیرد؛ بیشتر نامه‌هایی است که موزار به پدر، خواهر و همسرش نوشته است. با اضافه کردن نامه‌هایی که پدرش به او نوشته است، داستان زندگی نویسنده برای خواننده آشکارتر و ملموس‌تر می‌شود.

فهرست مطالب کتاب:

فهرست تصاویر

مقدمۀ ناشر (ترجمۀ انگلیسی)

اولین سفرها (1763 ـ 1768)

سفر به ایتالیا همراه پدرش (1769 ـ 1773)

همراه پدرش در وین (1773) و مونیخ (زمستان 1774 ـ 1775)

مسافرتی به اتفاق مادرش به مونیخ، آگسبورگ و مانهایم (1777 ـ 1778)

پاریس (1778 ـ 1779)

مونیخ و ارائۀ «ایدومنئو» (1780 ـ 1781)

اولین سال‌های وین و فیگارو (1781 ـ 1785)

اپراهای بزرگ (1785 ـ 1793)