معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

مترجم در این کتاب، با تمرکز بر سه نویسنده و از خلال فرم مصاحبه، قصد دارد تا مهم‌ترین اصول و نکات داستان‌نویسی را در قالبی چکیده و مختصر و مفید بیان کند. کازوئو ایشی‌گورو، اورهان پاموک و هاروکی موراکامی نویسندگانی هستند که در این کتاب روی آنها تمرکز شده است. کتاب دربارۀ هر نویسنده یک قالب سه‌بخشی دارد؛ در بخش اول گوشه‌ای از زندگی‌نامۀ نویسندۀ مذکور ارائه شده، در بخش دوم و در جریان یک مصاحبه، نکات کلیدی و کاربردی داستان‌نویسی از سوی نویسنده‌ بیان می‌شود و در بخش سوم، یک داستان از نویسنده‌ به منظور مطالعۀ موردی و تحلیل ساختارهای داستان‌نویسی آورده شده است. بدین ترتیب، داستان‌های «آوازه‌خوان» نوشتۀ ایشی‌گورو، «چمدان پدرم» اثر اورهان پاموک و «مرد یخی» به قلم هاروکی موراکامی داستان‌های گونه‌ای هستند که به‌منظور تحلیل شیوه‌های روایتی و نکات خلاقانۀ خلق شخصیت‌ها و پیشبرد روایت در بخش انتهایی آورده شده است.

سه سبک مختلف نویسندگی در این کتاب در کنار هم قرار داده شده است. ایشی‌گورو که متعلق به ادبیات انگلیس است، اورهان پاموک ادبیات ترکیه را نمایندگی می‌کند و موراکامی ژاپنی هم داستان‌های کوتاه مهمی دارد. بدین ترتیب در کنار هم قرار گرفتن این سه سبک مختلف در کنار هم و در قالب یک کتاب واحد می‌تواند دریچه‌ای بر اصولی‌ترین مسائل هنر داستان‌نویسی بگشاید.

در نخستین گفتگوی این کتاب، ایشی‌گورو دربارۀ الهامات خودش برای نگارش می‌گوید: «فکر می‌کنم تمام رویدادها کمکم کرده‌اند تا کتابی بنویسم؛ اما به نظر من، شروع یک ایده چیزی است که به‌سادگی در دوسه جمله گفته می‌شود. از سال 1979 همیشه یک دفتر یادداشت دارم. نه همان یکی را. اما همیشه یک دفتر کوچک به همراهی است تا ایده‌هایی را که به ذهنم می‌رسند، بنویسم. گاهی ایده‌هایی به ذهنم می‌رسند که برای داستان فوق‌العاده‌اند».

اورهان پاموک در گفتگوی خود تغییرات خط مشی کشورش را در نوشتارهایش مؤثر می‌داند و می‌گوید: «به عنوان یک نویسنده، من مدام در حال تغییرم؛ اما تصمیم و عشقم به نوشتن و شیفتگی‌ام به هر چیزی که مربوط به هنر داستان‌نویسی باشد، پابرجاست. در سال‌های اخیر، بیشتر داستان‌هایم شبیه شعر بوده‌اند. به سطر سطر و کلمه کلمه‌شان کلی فکر کرده‌ام تا جمله‌ای بنویسم. به تمام تجربیات پست‌مدرن و مدرن هم دقت کرده‌ام. داستان‌های اخیرم بیشتر دربارۀ فرهنگ و مردم کشورم هستند. دربارۀ طبقۀ متوسط، متوسط رو به بالا، سکولارها، غرب‌گراها، اروپایی‌ها و ترک‌های استانبول. اینجا جایی است که بزرگ شده‌ام و درباره‌اش می‌نویسم. حتی بخشی از این کتاب، زن موقرمز، دربارۀ این افراد است و بخشی دیگر، نه. می‌شود گفت که نمای کوچکی از کل ترکیه است، نه تنها استانبول سکولار و بورژوازی من، بلکه استانبولی بزرگ‌تر، محبوب و فراگیرتری را توی ذهنم داری تا درباره‌اش بنویسم تا حماسه‌ای چهل سال توسعه‌اش را به شکل کتاب درآورم».

بخش آخر کتاب دربارۀ زندگی موراکامی و گفتگویی با او دربارۀ داستان‌هایش است. او در بخشی از گفتگویش دربارۀ نبودن کارهایش به ژاپنی، می‌گوید: «این سنت بسیار قوی ادبیات ژاپن است. آنها ادعا دارند که زیبایی زبان و ادبیات ژاپنی، ویژه است و فقط ژاپنی ها می‌توانند درکش کنند. این ژاپنی بودنی که به زبان می‌آورید، یعنی نباید به جای دیگری سفر کند. حق هم دارند؛ چون فرهنگ و زبان ما با غربی‌ها خیلی فرق دارد. هایکو را نمی‌شود ترجمه کرد. تمامش را که هیچ، هیچ قسمتش را نمی‌شود ترجمه کرد. من ژاپنی هستم و رماین به زبان ژاپنی نوشته‌ام. و به همین خاطر با شما فرق می‌کنم. اما وقتی رودررو با شما حرف می‌زنم، تفاوتی بینما نمی‌بینم. ما چیزهای مشترک زیادی داریم. منظورم این است که راه‌های دیگری برای ابراز ژاپنی بودن وجود دارد. این درست است که من غریبه نیستم، اما معنایش این نیست که رمان‌نویس ژاپنی نباشم. وقتی شهر توکیو را شرح می‌دهم، توکیوی واقعی نیست؛ فقط یک شهر رنگارنگ است. من خیابان‌های خیلی عجیب و غریب و ساختگی را لازم دارم. این چیزی است که من می‌خواهم و آنها می‌گویند واقعی نیست».

فهرست مطالب کتاب:

* کازوئو ایشی‌گورو

زندگی‌نامه

گفتگو

داستان آوازه‌خوان

* اورهان پاموک

زندگی‌نامه

گفتگو

داستان چمدان پدرم

* هاروکی موراکامی

زندگی‌نامه

گفتگو

داستان مرد یخی