معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

فردریک فرانسوا شوپن (Frédéric François Chopin) زاده ۱ مارس ۱۸۱۰ – درگذشته ۱۷ اکتبر ۱۸۴۹) یکی از تأثیرگذارترین موسیقی‌دانان لهستانی و نوازنده برجستهٔ پیانو در دوره موسیقی رمانتیک بود. او تعدادی از فرم‌های موسیقی را ابداع نمود؛ اما مهم‌ترین نوآوری‌هایش را درقالب فرم‌هایی مثل سونات پیانو، والس، نوکتورن، اتود، پرلود و پولونِز به نمایش گذاشته‌است. فردریک شوپن در تمام طول عمر خود از ضعف جسمانی رنج می‌برد تا آنکه در سال ۱۸۴۹ در ۳۹ سالگی بر اثر سل ریوی درگذشت. یکی از کسانی که در پیشرفت شوپن نقش بسزایی داشت، ویلهلم وورفل (متولد ۱۷۹۱ در بوهم) بود. این نوازنده پیانو پرآوازه که استاد کنسرواتوار ورشو بود، درس‌های گرانبهایی را گرچه نامنظم در نواختن ارگ و احتمالاً پیانو به شوپن آموخت. شوپن در پاییز ۱۸۲۶ نزد جوزف السنر (زاده ۱۷۶۹) آهنگساز کنسرواتوار ورشو شروع به یادگیری تئوری موسیقی، هارمونی و آهنگسازی کرد. شوپن در ۱۸۲۹ شاهد اجرای یکی از کنسرت‌های نیکولو پاگانینی نوازندۀ بی‌همتای ویلن در ورشو بود. او همچنین یوهان نپوموکا هومل آهنگساز و نوازنده پیانو آلمانی را ملاقات کرد. شوپن در آن سال به وین رفت و دو کنسرت در آنجا اجرا نمود که اجرای آنها باعث شد تا پیام‌های متفاوتی را دریافت کند که شامل مقالاتی دلگرم‌کننده و انتقادهایی در رابطه با آرام‌نواختن بیش از اندازه او بود. او در ورشو نخستین اجرا از کنسرتو پیانو در فا مینور را ارائه نمود و اولین اجرا از کنسرتو پیانو دیگرش می مینور را در نشنال تئاتر در ۱۷ مارس ۱۸۳۰ به نمایش گذاشت. در ۱۸۳۰ دوباره به وین رفت و این دو کنسرتو پیانواش را اجرا نمود. شوپن در وین خبرهایی دربارهٔ شورش ماه نوامبر روسیه علیه لهستان شنید که این باعث شد از تصمیمش برای بازگشتن به کشورش صرف نظر کند. او چند ماه دیگر در وین اقامت گزید و پس از آن به مونیخ و اشتوتگارت و سپس در اوایل اکتبر به پاریس رفت. شوپن تا پیش از این بسیاری از آثار مهم خود را تصنیف کرده بود که تعدادی از اتودهای اپوس 10 و دو کنسرتو پیانو اش از آن جمله‌اند.

شوپن اغلب آثارش را تنها برای پیانو می‌نوشت؛ اما در میان کارهایش می‌توان قطعاتی برای پیانو و همراهی‌کننده یافت. ملودی اصل تقویت‌کننده آثار اوست و هیچ چیزی در آن از تزئین بی‌دلیل و زاید برخوردار نیست. گرچه در آثارش تکنیک نوازندگی بالایی به چشم می‌خورد؛ ولی نحو بیان شاعرانه و نوانسها کارهای او را از آثاری که فقط تکنیک نوازندگی در آنها مدنظر قرار گرفته، متمایز می‌کند.

این نامه‌ها از چند نظر دارای اهمیت بسزایی است؛ این نامه‌ها انگیزه و به انجام رسیدن بعضی از تصانیف شوپن را بر خواننده معلوم می‌کنند و نشانگر رفتارهای شخصی و طرز تفکر او هستند؛ استادان و هم‌شاگردی‌های او را به خواننده معرفی می‌کنند؛ محیط زندگی دوران کودکی را که در شکل‌گیری شخصیت او به عنوان یک انسان و یک موسیقی‌دان نقش داشته است، در مقابل چشمان زنده می‌کنند.

در طی این نامه‌ها خواننده با تأثیرهای گوناگونی از باخ گرفته تا اپراهای ایتالیایی، از آوازهای محلی لهستانی تا رسیدن به استادی پیانو که بر این نابغۀ بزرگ اثر گذارده است، ازخودگذشتگی غم‌انگیزش برای ژرژ ساند و ناتوانی‌اش از درک این زن و حساسیت تبلوریافته و هنرمندانۀ ژرژ ساند آشنا خواهد شد و درمی‌یابد که چرا شوپن بعد از سالیان دراز زندگی میان روشنفکران فرانسه، رفتارهایش همان رفتارهای یک جوان ولایتی باقی می‌ماند و تغییری نمی‌کند.

طی این نامه‌ها خواننده از روابط گرم و صممیانۀ شوپن با خانواده و نیز وفاداری پرمحبت به دوستان قدیمی‌اش باخبر می‌شود و می‌بیند که دوستانش چگونه از صفا و صمیمیت او سوءاستفاده می‌کنند. با عصبانیت‌های زودگذر و قلب صمیمی او آشنا شده و با لطیفه‌های رابله‌ای و اصول تغییرناپذیر روحیه‌اش، حمایت بی‌دریغش از سولانژ کله‌زینگر، نفرت ساده و بی‌دلیلش از یهودی‌ها و انگلیسی‌ها، ناشران، پرتغالی‌ها و موجودات مشابه آنها آشنایی حاصل می‌شود؛ از فروتنی صادقانه تا غرور شاهانه‌اش سراغی گرفته می‌شود و دیده می‌شود چطور به هرکسی از آماتورهای پولدار خرفت تا مقامات والای سلطنت، در شأن خودشان احترام می‌گذارد و نبوغ بی‌همتایش چگونه به او اجازه می‌داد گاهی اعجوبه‌ای رام و گاهی یک عربده‌جو باشد.

در این کتاب در مجموع 294 نامه و نوشته از شوپن که به دوستان، والدین، استادان و شاگردانش نوشته است، گردآوری و ترجمه شده است.