۹۸۹
۲۵۸
مقدمۀ کیمبریج بر شکسپیر

مقدمۀ کیمبریج بر شکسپیر

پدیدآور: اِما اسمیت ناشر: علمی و فرهنگیتاریخ چاپ: ۱۴۰۰مترجم: هلن اولیائی‌نیا مکان چاپ: تهرانتیراژ: ۱۰۰۰شابک: 7_016_277_622_978تعداد صفحات: ۲۷۹

خلاصه

ویلیام شکسپیر را بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس در زبان انگلیس دانسته‌اند. مرتبه و منزلتی هم‌سنگ با شاعران بنام ایرانی حافظ و سعدی در شعر و ادبیات فارسی.

معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.


ویلیام شکسپیر را بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس در زبان انگلیس دانسته‌اند. مرتبه و منزلتی هم‌سنگ با شاعران بنام ایرانی حافظ و سعدی در شعر و ادبیات فارسی.

این کتاب به منظور ارائۀ درآمدی بر شکسپیر به دو مفهوم نگاشته شده است؛ نخست کتاب به معنایی که در دسترس هم‌عصران شکسپیر بوده است، یک مقدمه است: یعنی نخستین راهنما به موضوع. در لندن قرن شانزدهم خوانندگان می‌توانستند «مقدمه‌»هایی در مورد رشته‌های گوناگون خریداری کنند؛ از ستاره‌شناسی گرفته تا والش و از شنا گرفته تا مردن خوب. اما نویسنده در این کتاب کوشیده تا به‌مثابۀ تشویق و راهنمایی برای خوانش و پژوهش‌های بیشتر از طریق بخش‌های «از این پس کجا» بعد از هر فصل عمل کند. هر فصل محدوده‌ای از مثال‌ها را با تمرکز بر نمایشنامه‌هایی که با بسامد بالا مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، دربر می‌گیرد. تأکید این کتاب بر خلاف بسیاری از راهنماهای مقدماتی که امروزه در دسترس‌اند، این است که بیشتر با رهیافت‌های انتقادی به نمایشنامه‌های شکسپیر می‌پردازد، تا با واقعیت، یعنی ما چه کار «انجام دهیم» وقتی شکسپیر را می‌خوانیم یا مطالعه می‌کنیم؟ و نویسنده بیشتر منزلۀ مقدمه‌ای به معنای اخیر آن فکر کرده است: عمل معرفی یا شناساندن شخصی.

بررسی شخصیت ـ چگونه شخصیت‌ها در نمایشنامه ارائه می‌شوند، چرا چنین رفتار می‌کنند و وجوه خواندن یا نگاه به آنها که همانندسازی مؤکد با آنان را ترغیب می‌کند ـ وجه غالب نقد شکسپیری از روزهای نخستین بوده است. در واقع اولین درک از آثار شکسپیر، بیش از سایر جنبه‌های آثار وی، به تحسین شخصیت‌پردازی وی می‌انجامید، به‌ویژه به مثابۀ پادزهری علیه زبان کهن او یا عدول از معیارهای کلاسیک که در آثار وی مشاهده می‌شد. فصل اول کتاب آغازین بحث‌های اصلی دربارۀ شخصیت را ردیابی می‌کند؛ با این هدف که به جای ردکردن کامل این مسئله، دربارۀ آنچه اغلب ظاهراً باورپذیری شخصیت‌هایی چون هملت یا فالستاف یا بئاتریس در نمایشنامه‌های شکسپیر را دلنشین می‌کند، به بحث و پرسش پرداخته است.

در پایان «اندازه نگه دار که اندازه نکوست» با یکی از مرموزترین سکوت‌های شکسپیر مواجهیم. در طول نمایشنامه، ایزابلا ـ یک راهبۀ تازه‌کار ـ در تلاش بوده است تا رهایی برادرش کلادیو از زندان را به جرم زنا فراهم کند. او را دوک وین همراهی می‌کند که به لباس یک کشیش درآید تا ظاهراً تقوای معاون خود آنجلو را بیازماید. این دوک کشیش همۀ شخصیت‌ها را تحت کنترل خود دارد، به طوری که در صحنۀ پایانی هم به شکست خود اعتراف می‌کنند و نوعی مجازات پردردسر را در مجموعه‌ای از ازدواج‌ها متحمل می‌شوند. مقولۀ اجرا در نمایشنامه‌های شکسپیر در فصل دوم کتاب تبیین شده است.

پرسش دربارۀ اینکه شکسپیر واقعا چه نوشت، ممکن است سؤالی غیرمعمول باشد. در هر صورت تعداد بی‌شماری از نمایشنامه‌ها، چه به شکل چاپ‌شده و چه روی خط در دسترس است. ولی اساساً در همۀ آنها عواملی غیر از نویسنده دخیل بوده‌اند. از آنجا که دست‌نوشته‌ای از هیچ نمایشنامه‌ای در دست نیست، دانسته نیست چقدر از متن چاپی نمایشنامه را بازیگران، مدیران تئاتر، عوامل چاپ، ناشران، سانسورچی‌ها و دیگران تصادفی یا برنامه‌ریزی‌شده بدان اضافه کرده یا تغییر داده‌اند. فصل سوم کتاب دربارۀ بررسی متون نمایشنامه‌های شکسپیر است.

می‌توان دربارۀ نمایشنامه‌های شکسپیر بازنویسی زبان او گمراه‌کننده است و بر اساس یک سوءتفاهم عمیق وضعیت واژه‌ها بر روی صفحه. زبان نمایشنامه‌ها و اشعار خودشان هستند، نه وسیله‌ای برای چیزی دیگر و بنابراین همواره غیرقابل تقلیل است به بازنویسی یا معناکردن به زبان ساده. فصل چهارم با معطوف کردن توجه به موارد خاص و مقاومت در برابر بازنویسی و معناکردن و با تشخیص دشواری‌های لذت‌بخش تلمیحات شعری، زبان شکسپیر را مورد بحث قرار می‌دهد.

در نمایشنامه‌های شکسپیر ژانر به شکل پویایی به وجود می‌آید و بیشتر موضوعی است برای مذاکره و توافق تا برای هم‌رنگی برده‌وار. از آنجا که کمدی و تراژدی اغلب دو قطب متضاد ژنریک به شمار آمده‌اند، شناسایی اینکه چگونه نمایشنامه‌ها انتظارات ما را از این شکل‌های تعیین‌کننده تأیید می‌کند، می‌تواند مفید باشد. در فصل پنجم به ساختار نمایشنامه‌های شکسپیر پرداخته شده است.

شکسپیر در آثار خود تلاشی برای پنهان نمودن منابع خود نمی‌کند. او دین خود به چاسر را در ابتدای «دو خویشاوند شریف» گوشزد می‌کند و شاعری از سدۀ میانه به نام «گاور در پریکلز» به عنوان راوی دارد. در واقع او حتی در یک مناسبت از یک منبع به عنوان اموال و مایملک صحنه استفاده می‌کند. منابع شکسپیر مبحثی است که در فصل ششم کتاب تبیین شده است.

خواندن نمایشنامه‌های شکسپیر می‌تواند جذابیتی غیرمنتظره به وجود آورد؛ با این وجود می‌توان پیرنگ و شخصیت‌ها و ساختارهای روایت‌های فرهنگی معاصر را دربارۀ جنسیت، تقابل فرد و کل نظام غالب، تهدید از سوی «دیگری»، گرامی‌داشت بقا و نیاز به هیجان و تعلیق را به نمایش می‌گذارند. نمایشنامه‌های شکسپیر با دنیای معاصر خود به شیوه‌هایی مشابه می‌پردازند. در فصل پایانی کتاب دربارۀ تاریخی بودن نمایشنامه‌های شکسپیر مباحثی مطرح شده است.

این کتاب به‌درستی مقدمه و راهنمایی برای دانشجویان و پژوهشگران است که به تمامی جنبه‌های آثار شکسپیر به دور از فضل‌فروشی و تلاش در نگارش صرفاً دانشگاهی با بحث‌های سنگین و پرطمطراق پرداخته است. نویسنده با بازکردن و توضیح قابل درک مباحث، کتاب را به‌حق به راهنمایی ارزشمند برای درک نه‌تنها شکسپیر، که خواننده و دانش‌آموختۀ تئاتر تبدیل کرده است.

فهرست مطالب کتاب:

کلامی از مترجم

شکسپیر (مقدمۀ کیمبریج)

دیباچه

فصل اول: شخصیت

فصل دوم: اجرا

فصل سوم: متون

فصل چهارم: زبان

فصل پنجم: ساختار

فصل ششم: منابع

فصل هفتم: تاریخ

کتاب‌نامه

نظر شما ۰ نظر

نظری یافت نشد.

پربازدید ها بیشتر ...

ایل بختیاری در دورۀ قاجار

ایل بختیاری در دورۀ قاجار

آرش خازنی

موضوع این کتاب تأثیر متقابل حکومت و ایل در حاشیۀ ایران در دورۀ قاجار است. بررسی تاریخ اتحادیۀ ایلی ب

قفل‌های دست‌ساز آذربایجان

قفل‌های دست‌ساز آذربایجان

رحمان احمدی ملکی

از بین آثار فلزی، قفل به دلیل دارابودن نوعی رمز عملکرد و درون‌مایۀ رازگون، از اهمیت زیادی در حیطۀ تل