معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.​

حسین سرشار به تاریخ 1313 متولد شد. در سال 1333 از هنرستان موسیقی تهران در رشتۀ موسیقی (اپرا) فارغ‌التحصیل و سپس عازم ایتالیا شد. در امتحان ورودی کنسرواتوار سانتاچیچیلیای رم فوراً پذیرفته شد و پنج سال تمام به آموختن دروس موسیقی ـ از جمله رشتۀ آواز که اصل کار بود ـ پرداخت. در ژوئن 1962 با رتبۀ اول موفق به اخذ فوق لیسانس دورۀ کامل موسیقی (آواز و اپرا و صحنه) از کنسرواتور سانتاچیچیلیا شد. چندماه بعد در کنکور بین‌المللی آواز شرکت کرد و یکی از شش برندۀ بین‌المللی آواز بود (از نوامبر 1962 تا اکتبر 1963 در اپرای «لافینچه» شهر ونیز). از آنجا به شهر میلان رفت و با ارکستر سمفونیک میلان سه قطعه اجرا کرد که از رادیو ایتالیا پخش شد. در ناپل نیز به همراه دیگر برندگان کنکور ونیز دو برنامه اجرا کرد. سپس رادیو تلویزیون ایتالیا او را برای کنسرتی در شهر رم انتخاب کرد. در سال آخر تحصیلات به ونیز رفت و در اپرایی از ژول ماسنه (پرتره دومانون) نقش دِ گریو را بازی کرد. سرشار بعد از مراجعت از اروپا در تالار رودکی به عنوان مرد اول اپرا انتخاب شد و در اپراهای متعددی بازی کرد. او در جشن هنر شیراز (پرسپولیس) به‌تنهایی کنسرتی با ارکستر سمفونیک تهران اجرا کرد.

این کتاب دربرگیرندۀ سیزده گفتگو با هنرمندان، بازیگران و منتقدان ایرانی است که دربارۀ زنده‌یاد حسین سرشار صورت گرفته است.

نصرت کریمی در گفتگوی خود دربارۀ ویژگی‌های اخلاقی سرشار گفته است: «حسین سرشار آدم عاطفی و احساسی‌ای بود. خیلی هم عِرق وطن‌پرستی داشت. می‌خواست در محیط ایران باشد. وقتی تحصیلاتش در ایتالیا تمام شد، برگشت به ایران که به اپرا و موسیقی خدمت بکند. به همین جهت برگشت ایران، در ایران هم ازدواج کرد و ماندگار شد». (ص 32)

زنده‌یاد محمدعلی کشاورز در بخشی از گفتگوی خود دربارۀ حسین سرشار می‌گوید: «او در اپراهای ایتالیا در نقش‌های زیادی بازی کرد بعد هم که آمد ایران، چون به طرز عجیبی عاشق سرزمینش بود. او می‌توانست مثل خیلی‌های دیگر که برگشتند، برگردد؛ اما می‌گفت صدای من مال مردم این مملکت است .... سر فیلم «جعفرخان از فرنگ برگشته» به من گفت چقدر خوب که تو با این هنرمندها که مال اینجا هستند صحبت می‌کنی (چون خیلی از هنرپیشه‌های اصفهانی هم در آن فیلم بازی می‌کردند). و خب من هم دایی حسین را بازی می‌کردم که بی‌نهایت پسر خواهرش را دوست داشت». (ص 38)

پری ثمر در گفتگوی خود دربارۀ صدای سرشار گفته است: «می‌توانیم بگوییم صدای سرشار باریتون دراماتیک بود. چون قطعاتی که ایشان می‌خواند، مثل وردی بود. اپراهای وردی بارش روی دوش باریتون دراماتیک هست. پوچینی و .... خواننده‌ای می‌خواست که صدای قوی داشته باشد». (ص 101)

فهرست مطالب کتاب:

پیش‌خوان

بیوگرافی حسین سرشار به روایت همسرشان

سلسله‌مراتب را رعایت می‌کرد/ گفتگو با سیامک شایقی

هرچه ازش می‌پرسیدی راجع به اپرا حرف می‌زد/ گفتگو با هوشنگ گلمکانی

آدم عاطفی و احساسی بود/ گفتگوی تلفنی با نصرت کریمی

به طرز عجیبی عاشق سرزمینش بود/ گفتگو با محمدعلی کشاورز

تکنیک فوق‌العاده خوبی داشت/ گفتگو با شاهین فرهت

روحیۀ یک کودک را داشت اما در آواز به پختگی یک استاد بود/ گفتگو با دکتر شهلا میلانی

اگر سرشار به ایران نمی‌آمد، یک خوانندۀ جهانی می‌شد/ گفتگو با امیراشرف آریان‌پور

تارک دنیا در مقام خوانندۀ اپرا/ گفتگو با پری زنگنه

در ایران شبیه سرشار نداشتیم/ گفتگو با پری ثمر

صمیمی و پرکار/ گفتگو با احمد پژمان

ایشان تنها باریتون ایران بودند/ گفتگو با رشید وطن‌دوست

شهسواری بود که از دل افسانه‌ها بیرون آمده/ گفتگو با یارتا یاران

حسین سرشار در مقام سولیست اپرا و استاد آواز/ گفتگو با هومن خلعتبری

تصاویر