المشیخه کنز السالکین: گنجینۀ خطوط و یادگارنامۀ مشاهیر علمی ایران از سال تا 845 تا 1022 هـ.ق
خلاصه
این کتاب، متن بازخوانیشدۀ نسخۀ سلک الدین محمد حموئی یزدی دانشمند، حکیم و طبیب بزرگ یزدی در قرن نهم هجری است که گنجی شایگان است که با واکاوی آن بسیاری از حلقات مفقودۀ تاریخ ایران در قرنهای هشتم، نهم و دهم شناخته میشود و نوری بر تاریکیهای آن قرون است.معرفی کتاب
برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.
این کتاب، متن بازخوانیشدۀ نسخۀ سلک الدین محمد حموئی یزدی دانشمند، حکیم و طبیب بزرگ یزدی در قرن نهم هجری است که گنجی شایگان است که با واکاوی آن بسیاری از حلقات مفقودۀ تاریخ ایران در قرنهای هشتم، نهم و دهم شناخته میشود و نوری بر تاریکیهای آن قرون است. این کتاب ارزشمند که نزد اهل فن با عنوان «مشیخۀ سالک الدین یزدی» نامور است، کارنامۀ علمی و فرهنگی یکی از خاندانهای بزرگ و کهن ایرانی به نام آل حمویه از بازماندگان سعدالدین محمد حموئی جوینی (586 ـ 649) عارف نامدار قرن هفتم است که تیرهای از حموئیان خراسانند و در قرن هشتم هجری به یزد کوچیدهاند.
نسخۀ خطی جای سخن مجموعۀ اجازات و یادداشتهای دانشمندان و رجال قرن نهم و دهم و نیمۀ اول قرن یازدهم است که برای پنج نسل پیاپی از خاندان حموئیان یزد نوشته شده و حدوداً نمونۀ خط صد نفر از دانشمندان و مشاهیر ایران قرنهای نهم و دهم و یازدهم را دربر دارد و بهراستی از نفیسترین نسخ خطی ایران به شمار میآید. گردآمدن این مجموعه از 845 تا 1022 هجری و 129 سال به درازا کشیده که بهحق میتوان آن را گواه 129 سال علم و فرهنگ ایرانزمین دانست.
مشیخه در اصطلاح کتابشناسی و ارباب تراجم عبارت از کتابهایی است که دانشمندان ویژۀ برشمردن مشایخ خویش و سلاسل اجازات آنان و گاه به همراه شرح حالشان و ذکر مشایخ آنان تألیف میکردند و این نوع کتاب را با عنوان «مشیخه» میشناختند و کتب متعددی با این اسم و رسم تألیف شده که در مآخذ کتابشناشی معرفی شدهاند؛ مانند مشیخۀ ابن الفوطی، مشیخۀ ابن الوشاء، مشیخه ابوعلی سراد بجلی کوفی. همین نوع رسائل در معرفی مشایخ صوفیه و اصحاب طریقت را در اصطلاح صوفیه ایران «کرسینامه» میگویند. هرچند این اثر را نمیتوان مشیخهای رسمی به شمار آورد؛ ولی نظر به شباهتش با این نوع از کتب، «مشیخه» نام گرفته است.
«مشیخه» در اصل دفترچهای بوده است که نجمالدین محمد حموئی یزدی فرزند نظامالدین اسحاق حموئی گردآوری کرده و اجازات استادان و مشایخ خویش را در آن ضبط میکرده است یا اینکه گفته شود از استادانش خواسته تا اجازات خود را در آن بنویسند. چنانکه از جایجای کتاب معلوم میشود در سفرهای پیاپی که نجمالدین همراه فرزند خویش سالکالدین اول به جایهای دور و نزدیک میرفته، این دفتر را با خویش میبرده و به هر دیاری که میرسیده، از علما میخواسته تا اجازۀ مکتوب با تذکار و یادگاری خویش را در آن بنگارند و این سنت زیبا طی پنج نسل در این خاندان از پدر به پسر رسیده و این دفتر را به گنجینهای گرانبها از خطوط دانشمندان آن روزگار تبدیل کرده است.
قدیمترین اجازتی که در این دفتر دیده میشود، تاریخ 27 ذیالحجۀ 845 را داراست و آن اجازۀ مولانا نظامالدین اسحاق حموئی است (نیای سالکالدین اول) به فرزندش نجمالدین محمد (پسر سالکالدین محمد اول). نوترین اجازه، اجازۀ صدرالدین محمد دشتکی (ثانی) است به مالکالدین مؤید حموئی که به تاریخ 966 در یزد صادر شده است. نوترین یادداشت این دفتر یادگاری سیدمحمدقاسم حسینی است برای سالکالدین محمد (دوم) به تاریخ 1022.
نسخۀ منحصربهفرد این مجموعه جزء کتابخانۀ لطفعلی صدرالافاضل بوده که آقابزرگ طهرانی آن را نزد فخرالدین نصیری دیده و گزارشی از آن را در «الذریعه» آورده است. این نسخه از کتابخانۀ نصیری به کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران منتقل شده و اکنون با شمارۀ 2143 در آنجا نگهداری میشود.
پربازدید ها بیشتر ...
ایل بختیاری در دورۀ قاجار
آرش خازنیموضوع این کتاب تأثیر متقابل حکومت و ایل در حاشیۀ ایران در دورۀ قاجار است. بررسی تاریخ اتحادیۀ ایلی ب
قصۀ ما به خر رسید: خر و خرپژوهی در شعر فارسی
غلامعلی گرایی، زهراسادات حسینیخرپژوهی در شعر طنز فارسی یکی از زمینههای طنز بوده که باید بهجد مورد تحقیق و پژوهش قرار میگرفت. نو
منابع مشابه بیشتر ...
زمجی نامه: بخش دوم (داستان علی بن احمد زمجی)
راوی ناشناسنخستین حلقه از مجموعه روایتهایی که در حکم داستانهای پیرامون «ابومسلمنامه» در سنت دنبالهنویسی پدی
فیروزشاهنامه: دنبالۀ دارابنامه بر اساس روایت محمد بیغمی (ویراست جدید)
ناشناساین متن در شرح جهانگیری و جنگهای فیروزشاه پسر داراب و برادر دارای دارایان است. در این مجلد بخشی بسی
نظری یافت نشد.