معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.​

کو ئون در یکم اوت 1933 میلادی در کرۀ جنوبی در روستایی که اکنون جزء شهر کونسان است، در یک خانوادۀ دهقانی به دنیا آمد. دوران کودکی او از معضلات سیاسی و مصائب ناشی از آن رنگ پذیرفت؛ کره در تصرف نیروهای ژاپن و فرهنگ کره‌ای تحت سلطه و سرکوب خصمانۀ ژاپنی‌ها قرار گرفت. کو ئون سواد خواندن و نوشتن به زبان مادری را در خانه و تاریخ کشورش را به طور شفاهی از پدربزرگش آموخت و از عنفوان کودکی ادبیات کلاسیک چین را پیگیرانه دنبال کرد. دوازده‌ساله بود که روزی در خیابان، مجموعه‌ای از شاعر عشایری مبتلا به جذام، هان ها ئون را پیدا کرد و با شعر آشنا شد.

با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم، شبه جزیرۀ کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. حاصل این جنگ ویرانگر سه‌ساله، همانا جدایی ملتی واحد و هم‌زبان و قربانی شدن میلیون‌ها انسان بی‌گناه بود. کو ئون هفده‌ساله ناگزیر تحصیلات دبیرستانی را رها کرد تا به ارتش بپیوندد و در پی آن، دو سال تمام شاهد جنگ و عواقب آن، قتل‌عام‌های وحشیانه و تجاوزهای هولناک شد. از دست‌دادن بسیاری از خویشاوندان و دوستان به روح لطیف شاعر زخم‌های عمیقی وارد آورد و او را به دیدار با مرگ مشتاق کرد. آشفتگی‌های روحی و ویرانی‌های پیرامون، او را به لبۀ پرتگاه کشاند؛ پس در یکی از گوش‌های خود اسید ریخت و چند بار دست به خودکشی زد؛ اما مرگ با او سر سازش نداشت. آن‌گاه به دامن معنویت پناه آورد و ده سال از عمرش را به دیرنشینی و مراقبۀ نشستۀ ذن و سپس پیاده‌روی‌های طولانی و مراقبۀ سیار در مناطق کوهستانی گذراند. روزی بر قلۀ کوهی نشسته بود که به‌ناگاه تصمیم گرفت شاعر شود. بدین‌روی عجیب نیست اگر در اغلب اشعار کو ئون با آیین سنت بودایی روبرو شویم.

کو ئون در 24 سالگی اولین شعرش را در نخستین نشریۀ بودایی کره منتشر کرد. سه سال بعد سرپرست و مدرس معبد چونگ‌دونگ شد و نخستین مجموعۀ شعرش به چاپ رسید. دیری نگذشت که شهرۀ آفاق شد؛ حال او شاعری بود سرخورده از ظاهرگرایی و فساد درونی دستگاه و روحانیت بودایی که راهی نمی‌دید مگر استعفایش را علنی کند.

زندگی کو ئون در آستانۀ چهل‌سالگی در مسیر تازه‌ای افتاد. شاعر فعالانه در جنبش آزادی‌طلبی مردم کشورش شرکت جست و پس از مدتی سخنگوی دوم «کمیتۀ دفاع از حقوق بشر در کره» شد. او در این برهه به سرودن اشعار انقلابی و اجتماعی روی آورد. این تحول فکری در دفتار «در راه روستای مونوئی» (1974)، «در خلوت کوهستان» (1977) و «مسیر سپیده‌دم» (1978) نمود پیدا کرده است.

پیامد فعالیت‌های سیاسی شاعر، چهار دوره حبس، شکنجه و سرانجام محکومیت به سی‌سال زندان به اتهام خیانت شد. این حکم بعد از دوسال‌ونیم در یک عفو عمومی لغو شد. پس از آزادی در سن پنجاه‌سالگی ازدواج کرد و در شهر آنسئونگ مستقر شد. از این تاریخ آرام‌ترین و همچنین شکوفاترین دورۀ زندگی خصوصی و ادبی او آغاز شد. تا سال 1992 او با نام مستعار قلم می‌زد. در این سال اسم او از فهرست سیاه حذف شد و ممنوعیت ترجمۀ آثارش لغو گردید.

کو ئون یکی از پرکارترین شاعران معاصر و مطرح‌ترین چهره‌های ادبی کرۀ جنوبی به شمار می‌رود که تاکنون حدود 155 کتاب و از آن میان 81 دفتر شعر منتشر کرده است. وی با جسارت و مهارتی بی‌نظیر ژانرهای گوناگون ادبی همچون شعر، داستان، نمایشنامه، مقاله، خودزندگی‌نامه، سفرنامه و ترجمۀ آثار چینی کلاسیک و انواع سبک و سیاق شعری؛ مرثیه، شعر حماسی، شعر شبانی، شعر تاریخی و شعر ذن بودایی را تجربه و به کار گیرد.

«مانین‌بو» (ده هزار زندگی) یکی از معروف‌ترین آثار کو ئون است. سرایش این اثر دنباله‌دار که تا به امروز به سی مجلد رسیده، در دهۀ 1970 میلادی در زندان آغاز شده است. در این اثر کو ئون سرنوشت ده هزار انسان واقعی را به تصویر می‌کشد و برای هر فرد، شعری درخور می‌سراید.

در شعر کو ئون نوعی سادگی بی‌نظیر وجود دارد. مثل بال‌بال زدن اثیری یک پروانۀ سفید. اما به واقع شاعر به هر آنچه ساده و ترد است، با دیدۀ بصیرت می‌نگرد؛ نسیم، ابر، پر، شبنم، بادبان و حتی شستشو، رخت و لباس و عمر کوتاه گل و شکوفه، نمادهایی است از ماهیت گذرای زندگی. با تمام این احوال او شاعری نیست که شعرش از مسائل بغرنج و حساس روزگار عاری بماند. او خود دربارۀ شعرش می‌گوید: «شعر من در خرابه‌های جنگ کره زاده شد» و در شعر «خرابه‌ها» از خود به عنوان آجری شکسته در خرابه‌ها یاد می‌کند: در قلب من جنگ هرگز پایان نیافته است».

اشعار این کتاب از زبان سوئدی به زبان فارسی برگردانده شده که منتخبی است از مجموعه‌های «پروانۀ سفید»، «راه، را از نور ماه بپرس» و «گلِ وقت» به ترجمۀ سون کیونگ چوی، بیونگ ائون چوی و .... .