دیوان سیدحسن غزنوی (شاعر سدۀ 5ـ6 ق)
خلاصه
سیدحسن غزنوی از شاعران اواخر دورۀ غزنوی و اوایل دورۀ سلجوقی است و اغلب اشعار او در مدح دولتمردان روزگار خود سروده شده است.معرفی کتاب
برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.
سیدحسن غزنوی از شاعران اواخر دورۀ غزنوی و اوایل دورۀ سلجوقی است و اغلب اشعار او در مدح دولتمردان روزگار خود سروده شده است.
نام سیدحسن غزنوی در همۀ منابع «حسن» است و این تخلص او هم است و بارها در اشعارش آمده است. کنیهاش ابوعلی است و لقبش را «اشرفالدین» و «شرفالدین» گفتهاند و در اغلب منابع او را «سید اشرف» خواندهاند. هیچ یک از منابع به تاریخ تولد شاعر اشارهای نکردهاند و در اشعارش نیز قرینهای برای تعیین آن دیده نمیشود. تقیالدین کاشی تاریخ درگذشت او را 565 ق گفته است. بنابر سخن راوندی سیدحسن به سال 555 ق در همدان بود و در حضور امرای دولت قصیدهای در تهنیت جلوس سلیمانشاه خواند. از سوی دیگر جامع اشعار سیدحسن درگذشت او را در ایام سلطنت ابوالقاسم محمودبن محمد بغراخان دانسته است. بنابراین سیدحسن باید بین سالهای 555 ق تا 557 ق درگذشته باشد. سیدحسن در قصبۀ آزادوار واقع در ولایت جوین از توابع اسفراین درگذشت.
از روزگار کودکی و جوانی سیدحسن هیچ اطلاعی در دست نیست. او نخستین بار در سال 510 ق در دربار بهرامشاه غزنوی دیده میشود که در تهنیت آغاز پادشاهی او قصیدهای به این مطلع سروده است. سیدحسن از سادات غزنه بود و سلسلۀ انسابش به امام حسین (ع) میرسد او از سادات پیرو مذهب تسنن بود که در کنار نعت پیامبر (ص) و اهل بیت مکرمش از خلفا نیز به نیکی یاد میکردند.
جامع دیوان از آثار متعدد سیدحسن «در انواع علوم شرعاً و عقلاً» سخن گفته است و سیدحسن خود نیز به معارتش در نظم و نثر اشاره کرده است. با این حال امروز از آثار منثور او چیزی در دست نیست. از آثار منظوم او دیوان اشعارش مشتمل بر 100 قصیده، 86 غزل، 16 ترجیعبند، 2 ترکیببند، 45 قطعه و 321 رباعی است که در این کتاب گرد آمده است. منظومهای هم به او نسبت دادهاند که ترجمۀ وصیت امام علی (ع) به امام حسین (ع) است. این منظومه به نام سلطان مسعود بن ابراهیم غزنوی و شامل صدویک بیت است.
دورۀ زندگی سیدحسن با آغاز دگرگونی و تغییر سبک شعر فارسی از خراسانی به عراقی مصادف است. این شاعر به طور کلی پیرو سبک خراسانی است و اغلب مختصات این سبک در اشعار او نمود یافته است؛ اما نشانههایی از ظهور سبک عراقی مانند افزایش تعداد غزلها، افزایش لغات عربی، عدم استفاده از اوزان ثقیل و ... نیز در سرودههایش دیده میشود. زبان سیدحسن غالباً ساده و طبیعی و خالی از تعقید و تکلف است؛ اما گهگاه تعبیرها و ترکیبهای تازه و کمتر آشنایی نیز در دیوان او به چشم میخورد که فهمِ شعر او را مشکل میکند. اینگونه ابهامها در برخی موارد به ساختار نحوی ابیات او مربوط میشود. اجزای جمله در این ابیات به علت تنگنای وزن و قافیه چندان پسوپیش شدهاند که مرادِ شاعر بهسختی ادراک میشود. در حوزۀ صور خیال و زمینههای معنایی نیز در شعر سیدحسن گرایش به سادگی و روانی مشهود است. تصاویر و مضامین معمولاً یکلایه و زودیاباند و بسیاری از آنها در اشعار شاعران پیش از او دیده میشوند هر چند معانی نو و شیوۀ بیان تازه هم در شعر او کم نیست و همین نکته است که شمار زیادی از شاعران پس از او به تتبّع اشعار او واداشته است.
در حوزۀ لغوی بارزترین ویژگی سبکی سیدحسن، ساخت و کاربرد تعابیر و ترکیبات تازه است. از منظر موسیقی بیرونی سیدحسن غزنوی غالباً از اوزان پرکاربرد شعر فارسی بهره جسته است و اوزان اشعار او نسبت به حجم دیوان تنوع چندانی ندارد. بحور عروضی پربسامد در دیوان او شامل بحرهای هزج، رمل، مضارع، خفیف و مجتث است. سیدحسن همچون اغلب شاعران سبک خراسانی به سادگی و روانی کلام گرایش دارد و این موضوع در موسیقی کناری شعر او موجب گزینش قافیههای ساده و روان و دوری از الزام و اعنات در حروف قافیه شده است. از میان اشعار دیوان 52 قصیده، 83 غزل و 28 قطعه دارای ردیفاند که اغلب از نوع فعلی و کلماتی ساده مانند «گرفت، یافت، ایستد، پرورد، باد، آتش، ملوک، کرم و ...» هستند. انواع صنایع لفظی از قبیل جناس، تکرار، توازن و واجآرایی که موسیقی درونی اشعار را شکل میدهند به شکلی طبیعی در شعر سیدحسن غزنوی به چشم میخورند.
مدح و ستایش پادشاهان و رجال حکومتی بخش بزرگی از دیوان سیدحسن را تشکیل میدهد. مهمترین انگیزۀ شاعر در سرودن این مدایح برخوردار شدن از صله و بخشش ممدوحان برای گذران زندگی و یافتن پناهگاهی مطمئن برای در امان ماندن از آفات زمانه بوده است. با بررسی این مدایح میتوان دانست که او به برخی از ممدوحان بیشتر علاقه دارد و این از تعداد و لحن اشعار او پیداست. توصیفات او از ممدوحان نیز متفاوت است. مثلاً هنگام ستایش سلطان سنجر معمولاً دلیری و سخاوت و انصاف او را مدح میکند اما در مدح بهرامشاه افزون بر این نوع خصلتها سخندانی و سخنشناسی او را نیز میستاید و گاه از او میخواهد که میان شعر او و دیگران داوری کند. سیدحسن در ضمن ستایش افراد مختلف گاه به برخی از وقایع تاریخی نیز اشاره کرده است که مهمترین آنها عبارتاند از: پیروزی بهرامشاه بر محمد باهلیم، پیروزی همو بر سیفالدین سوری، درگذشت سلطان مسعود سلجوقی، به سلطنت رسیدن محمودبن محمد سلجوقی، به سلطنت رسیدن سلیمانشاه بن محمد سلجوقی.
انواع مختلف ابزارهای بیانی از قبیل تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز در دیوان سیدحسن هست که ابتکار و نوآوری در آنها کمتر دیده میشود. تشبیهات چنانکه در سبک خراسانی معمول است به اعتبار طرفین بیشتر حسی به حسیاند و از نظر ساختمان غلبه با تشبیهات مفرد به مفرد است که تصویرها در آنها تراکم کمتری دارند و زودیاب هستند. از جنبۀ تعدد طرفین و ادات تشبیه نیز تشبیهات بلیغ و مرسل بیشترین کاربرد را دارند. وجهشبهها اغلب تحقیقی هستند و زمینههای شباهت تا حدودی در دو سوی تشبیه دیده میشود. مجموع این مسائل موجب شده است تشبیهات سیدحسن کمتر به تفسیر و توضیح نیاز داشته باشند و در نتیجه مخاطب نیز برای درک آنها به تکاپوی کمتری وادار میشود و از لذت کشف هنری محروم میماند. از میان استعارهها شاعر بیشتر به استعارۀ مکینه (تخیلیه) و پس از آن به استعارۀ مصرحۀ مجرده تمایل دارد. او توجه خاصی به کنایه دارد و به اعتبار مکنّیعنه کنایههای از نوع فعل و موصوف، و از نظر وضوح و خفا کنایههای ایماء را بیش از انواع دیگر به کار برده است. مجاز نست به سایر فنون بیان کمتر به چشم میخورد و از بین انواع آن مجاز مرسل با علاقۀ کل و جزء بیشتر به کار رفته است. صنایع معنوی همچون مراعات نظیر، ابهام، تلمیح و تضمین نیز موسیقی معنوی شعر سیدحسن را شکل دادهاند و در کاربرد آنها تازگی خاصی دیده نمیشود.
در تصحیح این کتاب از چهار نسخۀ اصلی، 19 نسخۀ معین و 52 نسخۀ موجود در جنگها و سفینهها استفاده شده است. مشخصات نسخۀ اصلی و اساس تصحیح به این ترتیب است: نسخۀ شمارۀ 512227 در کتابخانۀ ملی. کاتبی ناشناس آن را به سال 1252 ق در 154 برگ و در هر صفحه 17 سطر به خط نستعلیق کتابت کرده است. صفحات نسخه به صورت دستی شمارهگذاری شده و شخصی به نام محمدبن کاظم مالک نسخه بوده است. این نسخه شامل دو دیوان است: دیوان سیدحسن غزنوی از آغاز تا صفحۀ 212 و دیوان سراج قمری از صفحۀ 212 تا 309. اشعار سیدحسن حدود 3500 بیت است که به این صورت بخشبندی شده است: مقدمۀ جامع دیوان (ص 1ـ4)، قصاید (ص 4ـ 138)، ترجیعات (ص 138ـ 184)، غزلیات (ص 184ـ 212). اشعار ترتیب الفبایی ندارند و گاه بخشبندی مذکور رعایت نشده است مثلاً در میان ترجیعات یا غزلیات قصیدهای آمده است. نسخۀ کتابخانۀ ملی با اینکه متأخر است نسبت به دیگر دستنویسها امتیازهایی دارد: ضبطهای آن صحیح و مرجع است، اشعار و ابیات تازهای در آن هست و مقدمۀ جامع دیوان نیز در آغاز آن آمده است. مجموع این امتیازها موجب شده است که این نسخه اساس تصحیح این متن قرار گیرد.
فهرست مطالب کتاب:
پیشگفتار
مقدمۀ مصحح
مقدمۀ جامع دیوان
تعلیقات
نمایهها
فهرست منابع
پربازدید ها بیشتر ...
ایران در آینۀ شعر روس
میخاییل سینلنیکوفاین کتاب برگرفته از کتاب «ایران و درونمایههای ایرانی در شعر شاعران روس» اثر میخاییل سینلنیکوف شاعر
گزارشهایی دربارۀ مختصر عملیاتی در جنوب ایران: رویارویی نظامی بریتانیا و ایل قشقایی در بهار و تابستان 1918 م/ 1336 هـ.ق
سر پرسی سایکس، کلنل ای.اف. اورتون و دیگرانآنچه در این کتاب آمده، مجموعهای از گزارشهای فرماندهان بریتانیایی رشتهعملیاتی است که در بهار و تاب
منابع مشابه بیشتر ...
صدای پای آب: نگاهی بر بلندترین شعر سهراب سپهری (خوشنویسی قطعات: غلامحسین امیرخانی): بر اساس درسگفتارهای شعر معاصر
سوگل مشایخیاین کتاب افزون بر مقدمۀ نویسنده، از دو بخش سامان یافته است؛ بخش نخست کتاب شرح شعر «صدای پای آب» سپهر
تحفۀ فاطمیه: جنگنامۀ سردار فاتح در یزد
میرزا مهدی جلالی یزدی«تحفۀ فاطمیه» اثر شادروان میرزا مهدی جلالی یزدی است که در ستایش و گزارش جنگ محمدرضا خان سردار فاتح ب
نظری یافت نشد.