معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

تاکنون گفته شده از زبان مادی جز جند اسم انگشت‌شمار چیزی باقی نمانده است. ولی برای اولین‌بار در این کتاب به معانی بیشتر از ششصد اسم قدیمی و تاریخی و رایج در زبان‌های ایرانی اشاره شده است که در هیچ یک از فرهنگ‌های ایرانی، معانی صحیح فارسی برای آنها ارائه نشده است. در صورتی که بعضی از این اسامی تقریباً از سه هزار سال قبل تاکنون در کتیبه‌های سنگی و غیره مربوط به تاریخ دوره‌های قبل از میلاد منطقه وجود داشته و اکنون هم بیشتر آنها رایج می‌باشند.

این اسامی در زبان کردی و پهلوی که همان زبان مادی می‌باشند دارای معنی هستند. با توجه به اینکه اولین حکومت یا امپراتوری مدون در سرزمینی که بعدها ایران نامیده شد، به وسیلۀ مادها به وجود آمده است و بیشتر اسامی مندرج در این کتاب اسامی پادشاهان، شرداران، جاها و مکان‌های می‌باشند که معانی صحیح فارسی ندارند و با زبان‌های عربی و ترکی که بعد از تسلط اسلام عربی و نفوذ اتراک از سلسله غزنویان به بعد بر ایران، از لحاظ ریشه‌ای و لغوی کاملاً متفاوت و بیگانه بوده و معانی کردی دارند. نتیجه می‌گیریم کردها باقیماندۀ مادها بوده و این اسامی، مادی هستند که در طول تاریخ زبان مادی در زبان پارسی و هخامنشی نفوذ کرده و بر جای مانده‌اند. هر چند زبان‌های مادی ـ کردی و پارسی هم‌ریشه می‌باشند، ولی به وضوح معلوم می‌شود، اسامی مندرج در این کتاب پارسی نیستند بلکه مادی (کردی و پهلوی) هستند و برای اثبات این موضوع لازم است به معانی اسامی باستانی و قدیمی مندرج در این کتاب توجه شود که آیا آنها در فارسی معنی دارند یا نه؟! در کدام فرهنگ فارسی ایرانی تاکنون توانسته‌اند برای آنها معنی صحیح پیدا کنند؟ برای مثال به معنی چند نمونه از اسامی باستانی و قدیمی ذیل که در این کتاب معنی شده‌اند، توجه کنید مانند: ایران ـ آذربایجان ـ تبریزـ شیرازـ مازندران ـ اورمیه ـ اصفهان ـ افشین ـ اژدهاک ـ رستم ـ سپی ـ تمان ـ زردشت ـ چی‌تر تخمه‌ی مادی ـ کیوان ـ ری ـ سبلان ـ کلیبر ـ رخش ـ اردشیر ـ کورش ـ داریوش ـ انوشیروان ـ کیومرث ـ تلو سینا و سار سینا و ساسان و ساسانیان و ... که اسامی مذکور در تمام تاریخ باستانی و معاصر ایران و مکالمات روزمرۀ کنونی هم وجود دارند ولی معنی فارسی صحیح برای آنها در فرهنگ‌های فارسی مشاهده نمی‌شود؛ بلکه این اسامی، زبان مادی بوده که با کردی امروزه فرقی نداشته و تاکنون پژوهشگران و تاریخ‌نویسان ایرانی و خارجی و فرهنگ‌نویسان دراین مورد به تفکر و تحقیق نپرداخته‌اند که آیا این اسامی در واقع پارسی هستند یا مادی ـ کردی؟

به عقیدۀ پرفسور مینورسکی: (اگر چه از زبان مادی جز چند کلکه که اسامی خاص می‌باشند چیز دیگری فعلاً در دست نداریم مع‌هذا می‌توان به جرأت و یقین اظهار داشت که عنصر مادی در پیدایش کلیۀ السنۀ شمال غرب ایران مؤثر و عاملی اساسی بوده است و از لحاظ تاریخی و حغرافیایی باید قبول کرد که کردان فقط از ماد صغیر که آتروپاتن یا آذربایجان کنونی است به اکناف و اطراف پراکنده‌اند).

پیدا کردن معانی مادی ـ کردی در حدود شصد اسم مندرج در این کتاب برای اولین بار از طرف «مؤلف» مربوط به ایران مخصوصاً شمال غرب ایران کنونی و مناطق کردنشین کشورهای هم‌جوار ایران یعنی تمام کردستان، خوانده را به یاد کار عظیم و مهم دانشمند بزرگ زبان‌شناس فرانسوی «ژان فرانسیس شامپلیون» که در قرن هیجدهم در کشف معانی خطوط هیروگلیف مصر باستان انجام داد می‌اندازد که تاریخ‌باستان مصر را به دنیا شناساند. ولی نگارنده که تاکنون باقیماندۀ زبان مادی را بیشتر از سه، چهار اسم و کلمه نمی‌دانستند، در حدود ششصد اسم و واژۀ تاریخی مادی را پیدا کرده که در طول تاریخ سه هزار سالۀ منطقه در سنگ نوشته‌ها و تواریخ در یمان مردمان این سرزمین وجود داشته و بجای مانده‌اند و برای اولین بار به طور صریح و روشنی معانی آنها را در زبان مادی ـ کردی نوشته و به این نتیجه رسیده که زبان کردی همان زبان مادی و اسلاف مادها و اورارتوها و ماننا می‌باشد. البته نگارنده چنین اجازه‌ای به خود نمی‌دهد که کار خود را با عظمت کار «ژان فرانسیس شامپلیون» مقایسه نماید ولی کار او نیز در تاریخ ماد و ایران بکر و تازگی دارد.

منظور از نوشتن این اسامی، حفظ فرهنگ و فولکور قومی در ادوار مختلف از یک جهت و از طرف دیگر دلیلی بر توجیه معانی اسامی قدیمی و باستانی مشابه می‌باشند که دراین کتاب از آنها نام برده شده و معنی کردی آنها نوشته شده‌اند. مانند اسامی باستانی «نرسی» از سرداران مادی، «پریشات»،«گودرز» و اردشیر که به ترتیب به معانی «نره سگ»، «پری یا پرو دیوانه»، «گوش دراز» و «شیرزمین» می‌باشند، که مورخین و محققین و فرهنگ‌نویسان غیر کرد تا کنون از معنی کردن چنین اسامی عاجز بوده‌اند و با مانند آقای ابوالحسن تفرشیان، نویسندۀ کتاب «قیام افسران خراسان»، اسم «شاره‌زا»ی کردی به معنی راهنما و آشنا به محل و موضوع را «شاهرضا» تصور کرده است.