معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

در این کتاب از نخستین مصاحبۀ گارسیا مارکز، وقتی اولین جرقه‌های منحصربه‌فرد «صد سال تنهایی» شکل گرفت تا آخرین مصاحبۀ او آمده است. تنوع فوق‌العاده کار ادبی مارکز موضع‌گیری‌های سیاسی اغلب جنجالی او این کتاب را به اثری کمیاب و افشاگرایانه بدل کرده است؛ کتابی کمیاب دربارۀ یکی از محبوب‌ترین نویسندگان جهان.

این گفتگو‌ها توسط دیوید استریتفلد گردآوری و مرتب شده است.

دیوید استریتفلد در بخشی از مقدمه چنین می‌گوید: «از لحظه‌ای که گارسیا مارکز به خانه‌اش راهم داد، بیشتر کوشیدم تا کاری انجام دهم. بالاخره اجازه داد مصاحبه آغاز شود، همان‌قدر که انتظارش را داشتم گرم و بامحبت بود. بیشتر دوست داشت دربارۀ کتاب‌هایش صحبت کند. بیشتر از دیگر نویسنده‌ها سعی می‌کرد حرف‌های تکراری نزند. در مقام پیشکسوت و برای کسب موفقیت‌های دوباره باید تیزبین‌تر می‌بود. هر کس دیگری «صد سال تنهایی» را می‌نوشت، منبع درآمدش می‌کرد و اهمیتی به یاوه‌های مصاحبه‌کننده‌ها نمی‌داد.

هرگز عجله نداشت. با من از خاطرات «دلبرکان غمگین من» گفت که تا یک دهه منتشر نشده بود. معلوم شد آن داستان کوتاه آخرین کار داستانی منتشرشدۀ اوست، گر‌چه دوستی مشترک به من گفت کارسیا مارکز وقتی با کامپیوترش ور می‌رفت، داستان طولانی تمام‌شده و فراموش شده‌ای را از نخستین سال‌های عصر جدید کامپیوتر داشتنش پیدا کرده بود که تصور می‌کنم روزی چاپ شود.

مسلماً آنچه مصاحبه‌کننده‌ها از اشخاص مورد مصاحبه‌شان انتظار دارند، شیوۀ رفتارشان را نیز در برمی‌گیرد، نه صرفاً کلمه‌ها. یکی از خاطره‌های برگزیده‌ای که گارسیا مارکز تعریف کرد دربارۀ مصاحبه‌ای بود که خیلی سال پیش انجام شده بود. روزنامه‌نگاری اسپانیایی خواسته بود با او صحبت کند. مارکز آن زن را دعوت کرده بود تا آن روز همراه او و همسرش، مرسدس باشد. به خرید رفتند، ناهار خوردند و کارهای پیش‌پا افتاده‌ای اطراف بارسلونا انجام دادند. آخر روز، گزارشگر خواسته بود دفعۀ بعد برای مصاحبه بیاید ـ هنوز متوجه نشده بود مارکز او را برای همین کار پذیرفته بود. مارکز ـ حتما با لحنی ملایم ـ به او گفته بود شغل دیگری پیدا کند، زیرا برای روزنامه‌نگاری ساخته نشده است».

در این کتاب پنج گفتگو با مارکز آورده شده که همگی دربارۀ کتاب‌های مارکز هستند؛ چراکه مارکز دوست داشت بیشتر دربارۀ کتاب‌هایش صحبت کند تا چیز دیگر. این گفتگوها در سال‌های 1956 در کلمبیا، 1975 در آرژانتین، 1983 در بارسلونا، 1993 و 1997 در مزیکوسیتی و واشنگتن دی‌سی، و 2006 در اسپانیا صورت گرفته است.

در بخشی از این کتاب دربارۀ رابطه‌اش با کاسترو (رئیس جمهور فقید کوبا) می‌گوید: «ما به هم وابسته‌ایم. هر دو بخشی از این فرهنگ ادبی هستیم. او خواننده‌ای فوق‌العاده است و من برایش کتاب می‌برم. کتاب‌هایی که آسانند و سریع خوانده می‌شوند، تا به او آرامش بدهد. اولین کتابی که برایش بردم و او واقعا دوست داشت، «دراکولا» بود». (ص 84)

همچنین دربارۀ حرفۀ روزنامه‌نگاری که مدتی آن را انجام داده می‌گوید: «روزنامه‌نگاری حرفۀ واقعی‌ام است. پاهایم را روی زمین نگه می‌دارد، وگرنه مثل بادکنک در هوا شناورم. روزنامه‌نگاری مرا روی واقعیت میخکوب می‌کند. با گذشت زمان دریافته‌ام روزنامه‌نگاری و داستان‌نویسی درونم ادغام شده‌اند. جوهر ادبیات و روزنامه‌نگاری خلق‌کردن است. آدم‌ها با جزئیات مجاب می‌شوند. می‌گویند «همین است، درست است»، حتی اگر اشتباه باشد. رمان جدیدم در کارتاجینا اتفاق افتاد، دربارۀ یک افسانه است، اما به شیوۀ گزارش نوشته می‌شود، دنبال جزئیات می‌گردم. یک‌باره به ذهنم رسید و حالا همه چیز دارد جور درمی‌آید». (ص 77)

فهرست مطالب کتاب:

مقدمه

رمان‌نویسی که به نوشتن ادامه خواهد داد

ادبیات و سینما

قدرت تصور در ماکوندو

زن‌ها؛ خرافات، وسواس‌ها و سلیقه‌ها؛ آثار

تمبری فقط برای نامه‌های عاشقانه

«دیگر نمی‌نویسم»