معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

هوشنگ مرادی کرمانی نويسنده‌ای ایرانی است كه بيشترين تعداد آثار ترجمه شده به زبان‌های خارجی را در كارنامۀ خود دارد. از روی داستان‌های او بيشترين تعداد فيلم ساخته شده است. او در اين كتاب به روايت خودش می‌پردازد. در حقيقت «هوشنگ دوم» آينه‌ای است در برابر يك آينه و آنچه در اين ميان مطرح است، روايت‌شدن نويسنده‌ای است كه خواننده هم با او غريبه نيست.

کتاب «شما که غریبه نیستید» زندگی‌نامۀ خودنوشت نویسنده است که از زادگاه او (روستای سیرچ کرمان) آغاز می‌شود و در ورود به تهران در بیست‌سالگی به پایان می‌رسد، هرگاه کسی که آن کتاب را خوانده بود، می‌خواست بداند «در تهران چه گذشت؟» نویسنده می‌گفت: «لطف کنید کتاب هوشنگ دوم» را بخوانید. در واقع این کتاب ادامۀ کتاب «شما که غریبه نیستید» است و وقایعی را روایت می‌کند که مربوط به پس از آمدن مرادی کرمانی به تهران هستند.

در این کتاب کریم فیضی با هوشنگ مرادی کرمانی مصاحبه کرده و او آمدنش به تهران، رفتنش به دانشکده هنرهای دراماتیک، رفتنش به مدرسه عالی ترجمه و سپس رادیو را روایت می‌کند. در مقطع بعدی داستان‌های مرادی کرمانی در رادیو خوانده می‌شده است.

بخش اول این گفتگو در واقع زندگی کودکی هوشنگ مرادی کرمانی است از تولد تا دوران تحصیل در روستا. در بخشی از این گفتگو وی از همزادی می‌گوید که به سراغش می‌آمده است. در این‌باره می‌‌خوانیم: «بله در کوران همین شرایط بود که هوشنگ دوم به سراغ من آمد و شروع کرد به پروازدادن خیال‌های من. او مرا از زندگی واقعی می‌کَند. وقتی به من می‌گویند که مردم محله‌های فقیر هندوستان خون خودشان را می‌فروشند و با به دست‌آوردن پولی ناچیز به سینما می‌روند و شادی می‌کنند و فیلم‌های شاد را تماشا می‌کنند ..... من باور می‌کنم و به آنها حق می‌دهم. مسئلۀ من چنین مسئله‌ای بود....... این تخیل یک تخیل عادی و فقط کودکانه نبود. تخیلی بود که مرا به آسمان‌ها می‌برد و اوج کوه‌ها و میان پرنده‌ها و دنیاهای دیگر. سروکلۀ همزاد در این شرایط پیدا شد. او به سراغ من آمد و مرا با خودش برد». (ص 60)

مرادی کرمانی در بخش دوم این گفتگو در پاسخ به این سؤال که از چه زمانی «هوشنگ مرادی کرمانی» آغاز می‌شود، می‌گوید: «هوشنگ مرادی کرمانی یک نفر نیست، دو نفر است. در مسیری که وجود دارد، این دو گاهی از همدیگر دور می‌شوند، گاهی به هم نزدیک می‌شوند. در واقع سختی روزگار و تنهایی‌ها با هم جمع می‌شوند، ولی در مواقعی تکثیر می‌شوند و دوتا می‌شوند: یکی شیفتۀ سینما و تئاتر و انشا و کتاب است، و آن دیگری دنیای خاص خودش را دارد و باید زندگی کند. به این جهت، درگیر کفش و کلاه و دفترچه مدرسه و زندگی است، مثل همه». (ص 77)

دربارۀ اولین نوشتۀ منتشرشده از مرادی کرمانی هم می‌خوانیم: «فکر می‌کنم اولین نوشته‌ای که از من چاپ شد، در «اطلاعات هفتگی» بود. هنوز در کرمان بودم. داستانی نوشتم و به اطلاعات هفتگی فرستادم. در قسمت خوانندگان نوشتند که آقای فلانی، داستان شما رسید! یک مقدار از آن را هم چاپ کرده بودند. این کار خیلی خوشحالم کرد. آن قسمت از «قصه‌های مجید» که اسمش شهرت است، روایت همین مسئله است». (ص 176)

مرادی کرمانی در این گفتگو دربارۀ نامه‌ای از محمدعلی جمال‌زاده هم می‌گوید: «جمال‌زاده را هیچ‌وقت از نزدیک ندیدم؛ ولی به طور اتفاقی با هم تماس پیدا کردیم که اتفاقاً ماجرایش جالب است. یک روز از «مؤسسۀ جغرافیایی سحاب» که کتاب‌ها من در آنجا چاپ می‌شد، تلفن کردند که: از خارج نامه‌ای برایت آمده است. پرسیدم: از طرف کیست؟ گفتند محمدعلی جمال‌زاده. نامه را باز کردم خواندم. دیدم نامه‌ای است ستایش‌آمیز که نوشته بود: کارهایت را خوانده‌ام و «قصه‌های مجید» مرا به اصفهان و دوره 10 ـ 12 سالگی‌ام برد. نوشته بود: کتاب‌های زیادی برای من می‌آید؛ ولی من خواندن آنها را تعلیق به محال می‌کنم ـ این کلمه را اولین بار بود که می‌شنیدم ـ جمال‌زاده نوشته بود: ولی قصه‌های مجید برایم بسیار لذت‌بخش بود، چندین بار خواندم. تعریف‌های زیاد کرده بود». (ص 235)

فهرست مطالب کتاب:

سخنی با خوانندگان

فصل 1: ما دو نفر: من و من

فصل 2: آن یک تومان

فصل 3: هیچ‌کس، هیچ‌چیز و هیچ‌کجا!

فصل 4: لق زدن!

فصل 5: از حاشیه به متن

فصل 6: باز در وسط

فصل 7: نویسندگان

فصل 8: داستان‌نویسان

فصل 9: فیلم و فیلم‌سازان

فصل 10: طنز و قلمرو آن

فصل 11: سفر و سفرها

فصل 12: قصه‌ای به نام زندگی