معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

کتاب‌های فراوانی در جهان دربارۀ نویسندگان گذشته وجود دارد؛ اما نویسندگان معاصر چه می‌کنند؟ آنها چه عادت‌هایی دارند؟ فنون نوشتن را چگونه به کار می‌گیرند؟ شیوۀ کار هر یک از آنها دربارۀ طراحی، ساختار، عناصر و زمان‌بندی نوشتن چگونه است؟ این نویسندگان ایدۀ آثار خود را چگونه به دست می‌آورند؟ و هنگامی که آن را به دست آوردند، چگونه و طی چه پروسه‌ای آن را به یک اثر کامل تبدیل می‌کنند؟ در چه مکانی و با چه وسیله‌ای می‌نویسند؟ ساعت کارشان چه ساعت‌هایی است؟ چه می‌خوانند و چه تفریحاتی دارند؟ چقدر برای کار و چقدر برای خود و خانواده‌شان وقت می‌گذارند؟ آیا برای نوشتن تحقیق می‌کنند یا نه؟ رابطۀ آنها با نویسندگان دیگر و منتقدان چطور است؟

در این كتاب 100 نویسنده می‌گویند كه هر روز چگونه شروع به نوشتن می‌كنند. در میان آنها دو تن وجود ندارد كه شیوۀ كارشان مشابه هم باشد. هر یک از آنها به شیوۀ خودش كار می‌كند. حرف تمام آنها در مورد نوشتن است. امّا شیوۀ هر یک از آنها خاص خودش است. هر كدام به مرور روش كار مناسب خود را پیدا كرده است. میان سخنان آنان نکاتی وجود دارد که در کمتر اثر تئوریکی دربارۀ نوشتن به آنها اشاره شده است و این نکات حاصل تجربۀ آنهاست. هر یک از آنها دربارۀ نوشتن، طراحی یک نوشته، آغاز و پایان كار، مكان و زمان، اولین دست‌نویس، بازنویسی و روند شكل‌گیری یک نوشته، نقطه‌نظرهای متفاوتی دارند؛ ولی عموما نمی‌گویند چه باید کرد، بلکه می‌گویند آنها چه می‌کنند.

آموس اوز می‌گوید: «نوشتن مثل مجسمه‌سازی است. به مرور آن را می‌تراشی و بالاخره چیزی از آن در می‌آوری. لحظات با ارزشی در نوشتن هست. به‌خصوص وقتی كه نوشته رشد می‌كند. مثل بچه در شكم مادر شروع می‌كند به لگدزدن. درست وقتی كه شخصیت‌ها شروع می‌كنند به مقاومت در برابرم و با من می‌جنگند. این لگدها یعنی بچه زنده است. این لحظه، لحظۀ مباركی است».

برایان آلدیس می‌گوید: «ساعت چهار صبح از خواب پریدم. همسرم گفتم بگیر بخواب. امّا من می‌ترسیدم كه نتوانم بعداً آن را به‌خاطر بیاورم. پس كامپیوترم را روشن كردم و پنج صفحه خلاصه داستان را نوشتم».

تاما ینوویتس می‌گوید: «اتفاقاتی که در داستان‌هایم می‌افتد، چیزهایی است که نه نقشۀ آنها را از قبل کشیده‌ام و نه خودم انتظارشان را داشته‌ام. آنها واقعا حاصل لحظه‌های نوشتن است».

جیمز هربرت می‌نویسد: «چون داستان‌های ترسناک می‌نویسم، مردم انتظار دارند که اتاق کارم به رنگ سیاه باشد. در حالی که اینطور نیست و واقعاً آدم بانشاطی هستم. این اتفاقات داستانی برایم در حکم رؤیاهای روزانه هستند. به همین دلیل دفتر کارم خیلی روشن است، با پنجرۀ بزرگی که چشم‌انداز خوبی دارد.... در زمان کار هر چیزی ممکن است باعث حواس‌پرتی‌ام شود؛ اما دوستم استیفن کینگ اینطور نیست و با صدای موسیقی کار می‌کند، در حالی که فضای کار من باید ساکت باشد. دو گیتار دارد که در کنار میزم قرار دارند. هر زمان که به مشکل می‌خورم، شروع می‌کنم به گیتارزدن و آوازخواندن». (ص 49 ـ 50)

ویژگی اصلی این اثر آشناکردن خواننده با جهان داستانی و زندگی شخصی ۱۰۰ نویسنده است که فرصتی برای شناخت بیشتر از نویسندگان محبوب خواننده را در اختیار او قرار می‌دهد. در واقع کتاب این امکان را به خواننده می‌دهد که فضای فکری، ذهنی و داستانی این ۱۰۰ نویسنده را درک کند.

با مطالعۀ این کتاب می‌توان فهمید دغدغه‌های ذهنی نویسندگان ایرانی چه تفاوتی با نویسندگان خارجی دارد. همچنین می‌توان بررسی کرد که شباهت‌های سبکی و ذهنی بین نویسندگان ایرانی با یکدیگر و خارجی‌ها با یکدیگر چگونه است و آیا سیاست‌های یکدست‌سازی که کم و بیش برای حوزه‌های مختلف در کشور اعمال می‌شود، بر نویسندگان و ساختار ذهنی و نگارشی آنها تأثیرگذار بوده یا خیر؟

در پایان اینکه این کتاب تأکید دارد تمام این نویسندگان برای خلق داستان خود به پژوهش و کسب تجربه اهمیت زیادی می‌دهند و حتی برای نوشتن یک داستان در فلان شهر حتما به آنجا مسافرت می‌کنند. همچنین نوشتن مداوم و مستمر از دیگر نکات مشهود دربارۀ این ۱۰۰ نویسنده است و اینکه بعد از اتمام هر داستان، ذهن را‌‌ رها کرده و سراغ شروع داستان دیگری نمی‌روند. چون هم دل‌کندن از داستان قبلی برایشان سخت است و هم می‌خواهند یک فاصلۀ زمانی بین نگارش دو اثر وجود داشته باشد.

برایان آلدیس، استیو فالدن، آن فاین، جیلی کوپر، هیلاری رابینسون، مارینا وارنر، آموس اوز، جیمز هربرت، نیک ارلس، جین گرین، شینا مکای، دس دیلن، جف نون، بن التون، باربارا الیس، مگی جی، جیم وب، کریس استوارت، اما فارست، سوزان گلاس و ... نویسندگانی هستند که در این کتاب از آنها نام برده شده است.