معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

حسین سناپور در سال ۱۳۳۹ در کرج به دنیا آمد. درس‌خواندۀ رشتۀ منابع طبیعی است اما از همان ابتدا به نوشتن و روزنامه‌نگاری روی آورد. در آغاز فعالیت داستان‌نویسی‌اش برای کودکان و نوجوانان می‌نوشت. از حدود سال 1372 تا هفت سال بعد روزنامه‌نگاری در بخش‌های ادب و هنر چهار روزنامه، تدریس داستان‌نویسی از سال 1379 تا کنون. پسران دهکده (۱۳۶۹) و افسانه و شب طولانی (۱۳۷۳) از اولین کارهای اوست. اولین رمان‌اش «نیمۀ غایب» را در ۱۳۷۸ منتشر کرد. این رمان برای او جوایز مختلفی را به ارمغان آورد و در مدت یک سال شش بار تجدید چاپ شد و تا سال 1388 پانزده بار چاپ آن ادامه داشت و بعد از آن لغو مجوز شده است. شمایل تاریک کاخ‌ها، آتش‌بندان، لب بر تیغ، دود، سمت تاریک کلمات، مجموعه داستان با گارد باز و سپیدتر از استخوان (همین کتاب) از دیگر رمان‌های او هستند.

حسین سناپور این رمان را در سال 1390 به اتمام رسانده که به دلایل وضعیت سانسور در سال 1394 چاپ شده است و البته خود نویسنده ترجیح می‌داده این رمان بعد از «دود» منتشر شود.

موضوع این رمان مربوط به همین زمان‌ها است و درگیری‌های یک پزشک جوان با خودش و با مسائل بیمارستانی که در آن کار می‌کند. تمام رمان هم از یک شب تا صبح بیشتر طول نمی‌کشد.

داستان در این رمان اینگونه آغاز می‌شود: «دودم ول می‌شود توی تاریکی. کم‌رنگش می‌کند. شکل کج‌و‌معوجی توش درست می‌کند. آبستره. بی‌نظمی محض. درازی کاج‌ها شب را تاریک‌تر می‌کند. تن‌هایی تاریک و لخت، با کله‌هایی رگه‌رگه، پخش توی تاریکی. شیارهای تاریک مغز، توی سفیدی. سفیدی‌اش پخش می‌شود روی سیمان تاریک. می‌توانم بپرم. بپرم توی شب و خیال کنم هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. می‌دانم همان‌جاست. همان زیر. می‌خواهد من هم باشم. پام را آن‌ور آویزان کنم، بعد خودم را ول کنم و بروم». (ص 8)

در قسمتی دیگر از این رمان می‌خوانیم: «از لابه‌لای عفونت‌های نادیده توی راهرو می‌روم و هر کدام‌شان تا رد می‌شوم، دوباره سر بر می‌دارند و وول می‌خورند. میکروب‌های روی دیوار که چشم دارند، و دهان‌های گشادی به اندازه تمام تن‌شان. مدام می‌خندند به بیهوده رفتن و آمدمان. می‌دانند آخر کارشان را می‌کنند. یک روز یا ماه، دیرتر یا زودتر. می‌خورندمان. مثل‌شان می‌شویم و دیگران را می‌خوریم. تا آخر همه‌مان شکلِ اینها شویم. دهان، فقط دهان، که عفونت می‌خورد و پس می‌دهد. پیش از آن که بشویم تمام دهان، باید کاری بکنیم. مثلِ سوفیا. مثل همین دختره، ماه‌رخ، که حالا دراز کشیده توی کف، دراز کشیده توی خیال خودش. که می‌داند زنده‌گی همان چیزی نیست که این پرستار خیال می‌کند. خیال‌های دیگری دارد. زیبایی را حتم می شناسد. از کجا؟ شاید از آن چشم‌های درشت و مژه‌های زیباش. زیباتر از ناامیدی‌اش. زیباتر از پریدنِ کوتاهش حتا. این بار. بار بعد چه می‌کند؟» (ص 52)

در صفحات پایانی کتاب نیز می‌خوانیم: «در را که می‌زنم کنار، شب یک‌تکه و سرد می‌چسبد به صورتم، به تنم. می‌روم. از توی این تکۀ شب، که پس نمی‌رود. این‌ور فقط آسمان و کوه‌های دوردست و ساختمان‌های گاهی روشن. می‌روم. نفس‌هام یخ زده. آن‌ور، آنجا. نشسته روی چینۀ بام. پشتش به من. روی زمینۀ کاج‌های تاریک آن دور. یواش می‌روم و تند نفس می‌کشم. چه هوایی از دماغم می‌رود و برمی‌گردد. ماه هم آن بالاست». (ص 112)