معرفی کتاب

برای دیدن بخشی از صفحات کتاب، لینک فایل پی دی اف (pdf) را ببینید.

این کتاب درباره دوارن‌های مختلف زندگی حسین منزوی همچون کودکی، نوجوانی و دوران تحصیل این شخصیت شناخته‌شده کشور است.

نکتۀ این کتاب در مجموع در این است که اگر چه گفتگو ناتمام مانده، اما این کتاب دربردارندۀ بخش‌هایی است که تنها «منزوی» می‌توانست در مورد آنها حرف بزند و بخش‌هایی مانده که دیگران نیز می‌توانند به تشریح آن بپردازند.

همچنین مجموعه‌ای از عکس‌های کمتر دیده شدۀ منزوی هم در کتاب آمده است.

این کتاب دربردارندۀ گفت‌وگوی نگارنده کتاب با زنده‌یاد منزوی است که دربردارنده سؤالات مصاحبه‌کننده و پاسخ‌های بعضاً ناشنینده از شاعر. نگارنده این کتاب را اتوبیوگرافی از شاعر می‌داند که در خود خاطراتی ذکر کرده که روشن‌کننده بسیاری از مسائل حول و حوش زندگی وی و اجتماع شاعران است.

تمام متن این کتاب گفت‌وگوی نگارنده با شاعر است که در طول سال‌‌های 82 الی اردیبهشت 83 انجام شده است. این اثر اتوبیوگرافی شفاهی از شاعر است که از تولد او آغاز می‌شود و در ادامه بخش‌های مختلفی از زندگی او شامل زندگی شخصی و زندگی اجتماعی او را دربر می‌گیرد.

حسین منزوی در سال ۱۳۲۵ در زنجان در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمد. وی از سنین جوانی سرودن شعر را آغاز کرد و در سال ۱۳۴۶ به عنوان شاعر خود را مطرح کرد و غزل‌های او مورد توجه غزل‌سرایان قرار گرفت. منزوی در سال 1346 وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد. اما این رشته را رها کرد و به جامعه‌شناسی رو آورد، اما این رشته را نیز ناتمام رها کرد و در سال 1350 مجموعه شعر حنجره زخمی تغزل ‌‏را منتشر کرد. این کتاب در بخش شعر جهان‌‏ جایزه «فروغ فرخزاد» که در آن دوران جزء معتبرترین جوایز ادبی ایران بود را به دست آورد.

‌پس از انتشار این کتاب در صدا و سیما مشغول به کار شد و در این دوران برنامه یک شعر یک شاعر را تهیه و کارگردانی کرد. در همین دوران منزوی بسیاری از ترانه‌ها و تصنیف‌هایش را ساخت و تعدادی از آنها مورد توجه قرار خوانندگان مطرح آن روز قرار گرفت.

وی مدتی مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بود و در سال نخست انتشار مجله سروش نیز با این مجله همکاری داشت. در سال‌های پایانی عمر به زادگاه خود بازگشت و تا زمان مرگ در این شهر باقی ماند.

حسین منزوی هرگز کار دولتی نداشت و تنها با انتشار شعرهایش گذران عمر کرد. وی در شعر سپید نیز دستی داشت، موسیقی را خوب می‌شناخت و صدا و خط خوبی نیز داشت.

حسین منزوی در سال 1383 پس از مدت‌ها رنج از بیماری قلبی در بیمارستان شهید رجایی تهران درگذشت.

برخی از آثار حسین منزوی: با عشق در حوالی فاجعه ـ مجموعه غزلی سروده شده از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۲، این ترک پارسی‌گوی (بررسی شعر شهریار)، از شوکران و شکر؛ مجموعه غزلی سروده‌شده از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۶۷، با سیاوش از آتش، از ترمه و تغزل: گزیده اشعار، از کهربا و کافور، با عشق تاب می‌آورم؛ شامل اشعار سپید و آزاد سروده شده از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۷۲، به همین سادگی (مجموعه شعرهای سپید)، این کاغذین جامه؛ مجموعه برگزیده اشعار کلاسیک، از خاموشی‌ها و فراموشی‌ها، حنجرۀ زخمی تغزل؛ دفتری از شعرهای آزاد و غزل‌های سروده شده از ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۹، حیدر بابا ـ ترجمه نیمایی از منظومه «حیدر بابایه سلام» سروده شهریار.