مدحتنامۀ پیامبر وحی (خلاصة المناقب): شرح و ترجمۀ قصیدۀ برده بوصیری در مدح حضرت پیامبر اعظم (ص)
خلاصه
این کتاب شرح و ترجمهای بر قصیده بوصیری به عنوان یکی از قصیدههای معروف و مشهور است که در مدح پیامبر اکرم (ص) سروده شده است.معرفی کتاب
این کتاب شرح و ترجمهای بر قصیده بوصیری به عنوان یکی از قصیدههای معروف و مشهور است که در مدح پیامبر اکرم (ص) سروده شده است.
ابوعبدالله شرف الدین محمد بن سعید بن حماد بن محسن بن عبدالله بن صهناج بن هلال صهناجی از مشاهیر شعرا و ادبا است که در فنون شعری مهارتی بسزا داشته و اشعار او دارای متانت بینهایت و بلکه خارق عادت است. بوصیری قصیدههای متعددی در مدح حضرت نبوی (ص) سروده که عبارتند از: قصیدۀ لامیۀ که قصیدۀ لامیۀ بانت سعاد را استقبال کرده است. قصیدۀ همزیه که مهم و مشهورتر از قصیدۀ لامیه است. قصیدۀ میمیه که به «الکواکب الدریة فی مدح خیر البریة» موسوم و به قصیدۀ برده معروف است.
این نسخه دارای 161 بیت است که ابتدا شارح معانی بعضی لغات قصیده را بیان میکند و سپس شروع به تجزیه و با عنوان «اعراب و حاصل المعنی» و پس از آن معنای فارسی شعر را به زبانی ساده و شیوا و روان بیان میکند.
خصوصیاتی چند از این نسخه اینکه برای شمارش ابیات در حاشیه از حروف ابجد استفاده شده و در یک جا حاشیهای از محمد مکی بالهروی و همچنین از شرف الدین علی یزدی معمایی که او نیز خود یکی از شارحین قصیدۀ برده است، نام برده شده است.
این قصیده دارای ده فصل است که عبارتند از:
فصل اول: در غزل که دربردارندۀ دوازده شعر است.
فصل دوم: در ذکر نفس و منع از هوای نفس شامل شانزده شعر.
فصل سوم: در مدح پیامبر (ص) دربردارندۀ سی شعر.
فصل چهارم: در بیان مولد پیامبر دربرگیرندۀ سیزده شعر.
فصل پنجم: در ذکر معجزات پیامبر شامل شانزده شعر.
فصل ششم: در شرف قرآن کریم که دربردارندۀ هفده شعر است.
فصل هفتم: در شرح معراج نبوی شامل سیزده شعر.
فصل هشتم: در غزوات پیامبر اکرم دربردارندۀ 22 شعر.
فصل نهم: در توسل به وجود مقدس پیامبر در دوازده شعر.
فصل دهم: در مناجات و عرض نیاز به درگاه قاضی الحاجات که شامل ده شعر است.
پربازدید ها بیشتر ...
ایل بختیاری در دورۀ قاجار
آرش خازنیموضوع این کتاب تأثیر متقابل حکومت و ایل در حاشیۀ ایران در دورۀ قاجار است. بررسی تاریخ اتحادیۀ ایلی ب
قصۀ ما به خر رسید: خر و خرپژوهی در شعر فارسی
غلامعلی گرایی، زهراسادات حسینیخرپژوهی در شعر طنز فارسی یکی از زمینههای طنز بوده که باید بهجد مورد تحقیق و پژوهش قرار میگرفت. نو
نظری یافت نشد.