معرفی کتاب

«اومون را» یکی از معروف‌ترین رمان‌های معاصر روسیه است که در آن داستان پسربچه‌ای روایت می‌شود که عاشق فضانوردی است. این کتاب نخستین رمان پلوین است و وی بعد از این اثر با داستان‌های کوتاهش شناخته شد. ترجمه این رمان بر اساس نسخه انگلیسی آن صورت گرفته است.

ویکتور اولگویچ پلوین سال 1962 در مسکو به دنیا آمد. پس از فارغ التحصیل شدن از دبیرستان در مؤسسۀ مهندسی برق مسکو تحصیل کرد و مدرک مهندسی الکترومکانیک گرفت. بعد در کلاس‌های نویسندگی خلاق انستیتو ادبیات شرکت کرد. سپس در مجلۀ علم و دین استخدام شد و دبیر بخش عرفان شرقی مجله شد. اولین داستان وی در سال 1989 چاپ شد و تا سال 1992 داستان‌های کوتاه او در مجلات و مجموعه داستان‌های مختلف منتشر می‌شد. در سال 1992 مجموعه داستان پلوین به نام «فانوس آبی» برندۀ جایزۀ بوکر روسی شد. اولین رمانش «اومون را» هم در همین سال چاپ شد. پس از این رمان، رمان‌های زندگی حشرات، انگشت کوچک بودا، بابل، اعداد و کتاب مقدس گرگینه را منتشر کرد. پلوین از محبوب‌ترین نویسندگان حال حاضر روسیه است. پلوین با استفاده از قواعد عرفی ژانر علمی ـ تخیلی متون پیچیده و چندلایۀ پست‌مدرنیستی خود را می‌نویسد. در آثار او عناصر فرهنگ پاپ و فلسفه‌های مستور هم‌زمان وجود دارند. او اعتقاد دارد خواننده به متن معنا می‌دهد.

پلوین نویسنده‌ای به شدت گوشه‌گیر است و از مصاحبه پرهیز دارد. هر بار هم که تن به مصاحبه داده، به جای صحبت دربارۀ آثارش بیشتر دربارۀ فلسفه‌های گوناگون و ماهیت ذهن حرف زده است. او از کافکا و بولگاکف به عنوان نویسندگان محبوب خود نام برده است.

پلوین در این داستان با بهره‌گیری از طنزی سیاه، رمانی پست‌مدرن را با درون‌مایه گاه فلسفی روایت کند. سفر به فضا محور اصلی داستان است و نویسنده در برخی موارد علاوه بر روایت داستانی تخیلی، فضاهای ترسناکی را نیز خلق می‌کند.

آمون یکی از رب‌النوع‌های شهر تیبز مصر باستان بوده است. بعد از شورش اهالی تیبز علیه حکومت مرکزی، آمون اهمیتی ملی پیدا کرد و با «را» یا «رع» ـ الاهۀ خورشید ـ یگانه درست شد و به آمون را تغییر نام داد. نام کتاب «اومون را» است. اومون که نام کوچک شخصیت اصلی کتاب است، در واقع نام نیروی ویژۀ پلیس روسیه هم هست.

در بخشی از این کتاب آمده است:

«وقتی بیدار شدم، زمین دیگر معلوم نبود. تنها چیزی که از طریق لنزها می‌دیدم، سوسوی محو ستاره‌های دوردست بود. وجود معلق و بی‌تکیه‌گاه یک کرۀ عظیم و سوزان را تصور کردم در ظلمات سرد، میلیون‌ها کیلومتر دورتر از نزدیک‌ترین ستاره‌ها، آن نقاط کوچک درخشانی که نورشان برای ما تنها گواه وجودشان است چون یک ستاره می‌تواند بمیرد و با این حال نورش میلیون‌ها سال در تمامی جهات حرکت کند. پس ما در حقیقت هیچ چیز راجع به ستارگان نمی‌دانیم جز اینکه زندگیشان وحشتناک و بی‌معناست؛ چراکه تمامی حرکاتشان در فضا از پیش تعیین شده و این قوانین مکانیک و جاذبه‌اند که احتمال هرگونه برخورد تصادفی را از بین می‌برند».