معرفی کتاب

این کتاب دربردارندۀ شانزده غزل کردی از حسین شکربیگی است که توسط جلیل صفربیگی به فارسی ترجمه شده است.

زبان کردی از چنان ریتم و موسیقی سرشاری برخوردار است که حتی شنیدن معمول و غیرموزونش شنونده را به وجد می‌آورد؛ حتی اگر از کلمات و جملات هم بی‌بهره باشی، اما ریتم زیبا و اعجاب‌آورش گوش را نوازش می‌دهد و وادار به شنیدن و لذت‌بردن می‌کند.

شعر در میان قوم کرد جایگاهی بلند دارد و شاعران بزرگی به گویش‌های مختلف این زبان زنده و غنی شعر سروده‌اند. شعر معاصر کرد در گویش‌های مختلفش شاعرانی بلندآوازه دارد که اغلب آثار این بزرگان به فارسی ترجمه شده و خوانندگان فارس‌زبان کم وبیش با آثار و اشعار آنها آشنایند. رفیق صابر، لطیف هملت و ... از نامداران شعر کردی هستند. گویش کردی جنوبی که گویش‌وران زیادی در کشورهای ایران و عراق با آن تکلم می‌کنند، میان دیگر گویش‌های کردی به میزان زیادی مهجور افتاده است که بیشتر به دلیل عدم توجه مترجمان و فعالان عرصۀ ادبیات کردی است. خوشبختانه در سالیان اخیر تعدادی از شاعران جوان و مستعد کُرد با رویکردی امروزین به قالب‌های شعر کردی حیاتی دوباره بخشیده‌اند و شعر مدرن کردی هم‌پای قالب‌های کلاسیک مورد توجه شاعران و مخاطبان شعر کردی قرار گرفته است.

حسین شکربیگی از چهره‌های شاخص شعر کردی جنوبی است که در سالیان اخیر حضوری پررنگ در شعر معاصر کردی پیدا کرده است. این شاعر توانا و جوان هم در عرصۀ شعر و هم در عرصۀ داستان و رمان خوش درخشیده و آثاری خواندنی و درخشان از وی منتشر شده است. تجربۀ سرودن شعر به فارسی به کمکش آمده و شعرهای کردی‌اش را غنا و تشخصی خاص بخشیده است. وی اگرچه تجربۀ سرایش در قالب‌های کلاسیک فارسی و کردی را در کارنامۀ خود دارد؛ اما از ذهنیتی مدرن برخوردار است و این ذهنیت در شعرهای کردی او متبلور است. او آگاهانه از وزن و موسیقی در شعرهای کردی‌اش بهره برده و مضمون‌های نو را با تکنیک‌های کلاسیک آمیخته و محصولی بسیار زیبا و خواندنی تولید کرده است. کردی که در شعرهای وی است، با وجود حفظ اصالت بومی‌اش، جهانی می‌اندیشد.

شکربیگی در جابجای اشعارش از عناصر بومی و محلی و همین‌طور اشیاء و عناصر زندگی امروز استفاده می‌کند. در این استفاده تکلف وجود ندارد و صمیمیتی که در شعرها در جریان دارد، باعث ارتباط مخاطب با شعرها می‌‌شود. شعر وی حرکتی آگاهانه و مسئولانه است در راستای معرفی جریانی نو و تأثیرگذار در عرصۀ شعر معاصر کرد. اوج کار وی به رندی او در شعرهایش برمی‌گردد که طنزی زیرپوستی و غمی عیان و آشکار را در شعرهایش متجلی کرده است و البته مثل اغلب شعرهایش عشق درون‌مایۀ اغلب آنهاست؛ عشقی که نجیب و عفیف است و در ورطۀ اروتیسم در نغلتیده است. عشقی که به جای تن‌نگاری، به حسرت‌ها و آرزوهای اصیل و انسانی بشر امروز می‌پردازد و از این حیث کار شاعر ارزشمند است.

 ترجمه یکی از اشعار که در این کتاب آورده شده است:

كار من این است              لای دكمه‌های كیبورد                    نوک قلم             روی پوست كاغذ

تمام سوراخ‌سمبه‌ها را دنبالت بگردم               با آن چشم‌ها با آن موها                 شب كامل‌اند

چشم‌های سیاهت، موهای سیاهت                شب از من رد شد                         روز از من رد شد

خورشید رفت و ماه آمد                   خورشید و ماه دست‌نیافتنی‌اند، دستان من خالی است

خودت بگو كجایی                         دنیا را گشتم دنبال تو                     نه كسی نشانی‌ات را می‌داند

نه دست كسی به تو می‌رسد                        دست روی دست گذاشته منتظرم      نایی ندارم

فقط می‌توانم اشک                        اشک                 اشک                 اشک ببارم