در این لامنتها دنیا که هستش نیست پیدا. زمجبوری می‌توان یافت رمز اختیار را

در تشبیه کتاب آفرینش با کتاب وحی: اشتباه مفسرین بزرگ آیات قرآن مربوط به سماوات و الارض این بوده است که به حرکت چرخشی کره زمین بدور محور اش واقف و آگاه نبوده اند و مثل بطلمیوس زمین را مرکز عالم می پنداشته اند و حرکت شبانه روزی افلاک هفتگانه را دور کره زمین می پنداشته اند و هفت آسمان را به شکل طبقه بر طبقه و یا محیط و محاط تصور می نموده اند. با وجود اینکه کوپرنیک این پنداشت و تصور باستانی را نقش بر آب نمود و نظریه مرکزیت روشن را جانشین آن نمود، هنوز حکیمان و عارفان دینی به چرخش افلاک باور دارند. حقیت این است که عوالم هفتگانه و هفت آسمان و هفت زمین به شکل طبقه بر طبقه و یا محیط و محاط وجود ندارند بلکه از طریق چرخه یا گردش وقوع مه بانگ های متوالی و هفت گانه پشت سر هم در فواصل زمانی کاملا معین و از پیش تعیین شده که همیشه برابر است با طول عمر کلی کیهان یعنی فاصله زمانی بین وقوع دو مه بانگ متوالی، به ظهور می رسند و عمر خودرا سپری می نمایند. و هرکدام از آنها در منزل هشتم با یک درجه تکاملی برتر از سطح پیشین یا قبلی تا رسیدن به سطح کمال ایده آل بهشتی اولیه خویش یعنی نظام احسن آفرینش مبداء در معاد.

با عرض سلام، آیا تاکنون از خود سوال زیر را مطرح نموده اید ؟ چرا خداوند متعال در چهار چوب ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر یعنی در مکان و بیمکانی مطلق یا فضای هندسی سه بعدی هر کدام از جهان های موازی و مساوی و بیشمار که نقش ظروف نگاهدارنده محتوای جهان ها را عهده دار می باشند، بجای یک عالم و یک آسمان و یک زمین و یک وادی تکوین و یک شهر عشق نیآفریده بلکه هفت عالم بهمراه هفت آسمان و زمین و هفت وادی تکوین و هفت شهر عشق کیهانی ( نه وادی های هفتگانه و هفت شهر عشق در سیر و سلوک عرفانی ) ؟ آیا آفرینش فقط یکی از هرکدام از آنها برای اش کفایت نکرده است ؟ برای پاسخ گویی به این سوال بطور حقیقی و منطبق بر واقعیت و نه بطور اوهامی ، هیچ منبع مطمئنی در گوشه و کناره های طبیعت یا کیهان در اختیار ما انسان ها قرار داده نشده است غیر از کان یا معدن تک تک خود ما افراد انسانی. و آنهم نه در ابعاد ماده ؛ روح ؛ روان ؛ جان ؛ نفوس چهارگانه بعضی از حکیمان و عارفان دینی یعنی اماره و لوامه و ملامه و مطمئنه و نه در ابعاد معرفت فطری یا شناخت های ساده و ترکیبی ماقبل تجربه و وجدان و اخلاق و غرایز گرسنگی و تشنگی و خشم و غضب و محبت بلکه در محتوای گرانبهای گنجینه غریزه جنسی. با اندکی سر کشی و مشاهده و تامل در این گنج میتوان به حقایق ژرف و ماورائی زیر دست یافت : الف - افراد انسانی تنها دارای یک میل جنسی نمی باشد بلکه پنج تا که چهارتا از آنها فرعی و مخفی و پنهانی اند و یکی از آنها اصلی و آشکار و ظاهری. بر اساس این حقیقت هر فرد انسانی تنها دارای یک سرنوشت جنسی به شکل یا مرد و یا زن نمی باشد بلکه پنج تا. ب - هر فرد انسانی تنها دارای یک من یا یک خود و یا یک نفس مجرد نمی باشد بلکه ده تا مشتمل بر پنج نفس مردانه و پنج نفس زنانه. این دو حقیقت ژرف نهفته در پشت پرده ضخیم و به ظاهر نفوذ ناپذیر ظاهر حاکی از این حقیقت ماورایی اند که هر فرد انسانی از پنج زوج بنیادی خودی و ملکوتی آفریده شده است با هدف زوجیت با خود و تجربه عشق خویشتن به پنج روش مختلف. معنای این سخن این است که خداوند متعال در نظام احسن آفرینش مبداء هر فرد انسانی را از یک خانواده خودی ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی و هنرمندی و دانایی و توانایی آفریده و به آنان حیات یا زندگی جاودانه اهداء نموده است و آنهم همه افراد انسانی را از وجود خویش و نه از عدم و همه را بطور مطلقا همزمان و هم سن و در یک سن معتدل ملکوتی آفریده است، یعنی بدون افزایش جمعیت از طریق تولید مثل و تسلسل نسل. لذا یکی از دو داستان بنیادی ادیان توحیدی ابراهیمی یعنی خلق آدم از گل و کشیدن حوا از دنده چپ و راست وی و اخراج و تبعید آندو از باغ بهشت یک افسانه تخیلی و توهمی بیش نیست و حقیقت ندارد. نظام احسن آفرینش مبداء و حیات بهشتی طولانی مدت درون آن دیگر وجود ندارد بلکه با آغاز سفر مقطعی نزولی و صعودی به پایان رسیده و پس از آن سلسله طویل نظم ها و حیات های دنیوی آغاز گردیده است. در پایان این سفر بسیار طولانی یعنی در معاد و پس از وقوع آخرین مه بانگ ، کلیه افراد انسانی بهمراه کیهان و بقیه اجزای مفید دوباره به نظام احسن آفرینش مبداء باز خواهیم گشت و زندگی بهشتی خودرا دوباره از نو آغاز خواهیم نمود. آن نظام احسن آفرینش معادی و حیات بهشتی طولانی مدت درون آن هم به نوبه خاص و ویژه خویش به پایان خواهد رسید و همین سفر مقطعی نزولی و صعودی دوباره با یک درجه تکاملی برتر از مرتبه و حالت فعلی از نو آغار خواهد گردید و الا آخر بدون هیچگونه پایانی و هیچگونه عذاب و جزای جهنمی. لذا ما انسان ها بهمراه طبیعت یا کیهان بسوی بینهایت در سفر و حرکت نیستیم بلکه در بطن بی نهایت و در طول سفر تکاملی بی پایان. از طریق آفرینش جهان های نو در دور دست ها در اطراف مجموعه جهان های قدیمی از لحاظ تعداد هم در طول سفر افزایشی بی پایان بسوی بیکرانی و بیشماری قرار داریم. بنابراین دو سفر بی پایان یکی تکاملی در محتوای هرکدام از جهان ها و دیگری افزایشی از لحاظ تعداد بسوی بیکرانی. این عالم واقعی و عینی و شهودی ظهور فقط یکی از مراتب و درجات تکاملی فراوان عالم غیب می باشد در بین دو سر حد ؛ یکی نهایت نقصان یا امکان اَخَس و دیگری نهایت کمال یا امکان اشرف. این دو سرحد در بطن بینهایت و در طول سفر بی پایان و سفر های مقطعی نزولی و صعودی همیشه محصور و محدود خواهند بود بین دو نظام احسن آفرینش متوالی و بیشمار. بقیه مراتب و درجات تکاملی فراوان عالم غیب و امر بصورت طرح و برنامه در بطن و باطن خمیرمایه ساختاری عالم شهود موجود می باشند و به کمک حواس پنجگانه غیر قابل دریافت و درک و فهم. و نه به شکل موجودات مجرد و مجزا و جدا و بریده از واقعیت و در ماوراء طبیعت.

مشکل و مساله عارفان دینی در این حقیقت بوده و هست که نتوانسته و نمیتوانند پای خودرا از چهارچوب تنگ معارف دینی بیرون بگذارند و ببینند که شاید حقایق برتری از حقایق دینی وجود داشته باشند و تاکنون در اندیشه انسان به ظهور نرسیده اند. به عنوان مثال خداوند متعال تنها یک جهان را نیافریده بلکه تعداد بیشماری و آنهم نه از عدم و نیستی بلکه از وجود نامتناهی خویش. همچنین خداوند متعال آدم را از گل بهشتی خلق نکرده بلکه از طریق تکامل طبیعی. عارفان و حکیمان محبوس اند در دو جهان افلاطون ( دنیای محدود و متناهی محسوسات و دنیای نیمه نامتناهی ایده ها ) ، دو دنیای زرتشت ( عالم مینوی و مانوی ) ، دو دنیای شاعرانه فانی و باقی و سه دنیای دین اسلام ( عالم خاک و تکلیف، عالم برزخ و آخرت) تا دیوار های این حصار ها در خیال و دل شکسته نشوند نمی توان به حقایق بر تر دست یافت. دین حدود ۷۰ هزار حجاب ظلمانی روی حقیقت خداوند گسترده است تا از دید عوام پنهان و مخفی بماند، تا دین داران در طول تاریخ بتوانند از طریق حقیقت پوشیده شده امرار معاش نمایند، زیرا کار دیگری از دست و زبانشان بر نمی آید. یکی دیگر از حقایق بر تر این است که خداوند متعال در طول تاریخ بشریت هیچ انسانی را تحت عناوین: منتخب، برگزیده، نبی، رسول، فرستاده و پیام آور یا پیامبر جهت هدایت بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده است و همچنین در گوش سر هیچ انسانی تحت عناوین بالا هیچ جمله یا جملاتی تحت عنوان آیه و آیات پچ پچ و یا زمزمه ننموده است چه بطور مستقیم و بلا واسطه و چه بطور غیر مستقیم و با واسطه از طریق موجودی اوهامی به نام روح مقدس و یا فرشته ای به نام جبرئیل. محتوای کتب دینی حاصل اندیشه خود پیامبران اند و نه ابلاغ کلام خداوند. عارفان و حکیمان دینی هنوز به این حقیقت برتر دست نیافته اند. عظمت خداوند متعال بسیار عظیم تر از آن عظمتی است که تاکنون توسط ادیان به خورد انسان داده شده است. اختیار دو نوع است : یکی مکانی و دیگری زمانی. در نوع اول انسان مختار است در چهارچوب قوانین طبیعت و مقررات اجتماعی با توجه به استعداد ها و توانایی های کسب شده در تمامی جهات مکانی قدم بردارد، اما هر قدمی که بردارد فقط در یک جهت زمانی یعنی بسوی آینده قدمش به زمین فرود خواهد آمد. لذا انسان هرگز قادر نخواهد بود که لحظه حال را یک لحظه متوقف نماید یا آنرا به سمت گذشته بر گرداند و یا آنرا به سمت آینده یک لحظه شتاب دهد. انسان در جهت گذر زمان از خود فاقد هرنوع اختیار و آزادی است. در این جهت زندگی و وجود انسان بطور مطلق زیر یوغ جبر زمان می باشد. و لحظه حال چیزی نیست غیر از جلوه و تجلی زمانی خداوند که همه کس و همه چیز را به سمت آینده با خود به همراه می برد. لذا هیچ کسی و هیچ چیزی قادر به رهایی از دست خداوند نمی باشد. انسان نیازی به وصلت و رجعت به خداوند ندارد بلکه نیاز انسان شناخت خداوند می باشد و آنهم از طریق شناخت طبیعت توسط علوم تجربی و نه از راه غرق شدن در متون دینی، حکمی و عرفانی.

درود بر شما.البته جبر بودن وآنهم جبرمطلق! نیست! چراکه کل آفرینش وخلقت را خصوصا خلقت آدم رازیرسوال میبرد بدون آنکه دلیلش را ثابت کند!این نظریه شخصی شیخ است والبته محترم است.اما حقیقت خلقت ادم درابتدا ان قدرت اختیار وانتخاب واراده بوده ا ست.اگر مختار بودنش را میپذیریم جبرش خودبخود منتفی میگردد.عشق جبر نیست.وقتی تو ازاختیار خودت نیمه شب ذکر خدامیگویی واورا صدا میزنی آیا ازروی شوق وذوق خواب راحتت را رها میکنی ونماز شب میخوانی یاازروی شوق وجد ووصال دوباره؟