معرفی کتاب

یادش بخیر، زنگ کلاس را که می‌زدند، صف می‌کشیدیم و ناظم با همان چوب یا خط‌کش رغب‌انگیز و اخم ساختگی‌اش، ما را به سمت کلاس هدایت می‌کرد و ما می‌دانستیم هیچ اخم و خشمی در مدرسه ماندگار نیست. می و نیمکت را دوست داشتیم و کتاب فارسی را بیشتر و داستان‌هایش را که صمیمی و مأنوس و شادتر بود. بوی کلاس و تخته سیاه و میز و نیمکت و کتاب، حس گنگ و ناشناخته‌ای از نگرانی و دلشوره داشت با رگه‌هایی از خواستن و ماندن، نمرۀ بیست تاج افتخاری می‌شد بر تارکمان که گردنمان را برافراشته‌تر می‌کرد و قدمان را بلندتر.

شخصیت داستان‌ها برایمان زنده و آشنا بود و سرمشقی که چگونه باید باشیم. کبری تصمیم داشت دیگر بی‌انضباط نباشد، پطرس با فروبردن انگشتش در سوراخ ایجادشده در سد، فداکاری و ازخودگذشتکی را به ما می‌‌آموخت و چوپان دروخگو از دروغ‌گفتن پشیمان شده بود. ریزعلی خواجوی پیراهنش را در سرمای شب به آتش می‌کشید تا پرچمی باشد در دستان انسانیت به نشانۀ مردم‌دوستی و ایثار. داستان مسابقۀ خرگوش و لاک‌پشت اگرچه تمثیلی بود و شکل مطایبه داشت؛ ولی پشتکار و مداومت را آموزش می‌داد.

در این کتاب اگر تصویر یا نگارشی متفاوت با آنچه شما در دبستان خوانده‌اید، ملاحظه کردید، سبب این است که گاه یک داستان در چند دهه با نگارش‌ها و تصویرهای متفاوت آمده است که کوشش شده بهترین و روشن‌ترین آنها در این کتاب گنجانده شود و داستان‌های کم‌مایه که در یادها نمی‌ماند، در این کتاب به دلیل تعدد صفحات نیامده است.