معرفی کتاب

به نظر هگل شناخت دقیق هنر و آثار گوناگون آن امکان­پذیر است. به طور کلی هنر در قالب محسوس و انضمامی خود دربردارندۀ حقایقی است ذاتی که عقل به گونۀ دیالکتیکی بدان­ها راه می­یابد و شناسایی معتبر و صحیحی در مورد هنر به وجود می­آورد.

هنر آلمان در زمان هگل به اوجی رسید که پیش از آن هرگز به آن نرسیده بود و مورخان، منتقدان و هنرمندان آگاهی تازه­ای از هنر گذشته به دست آوردند. فیلسوفان از روزگار افلاطون دربارۀ هنر ژرف­اندیشی کرده­اند؛ ولی در میانۀ سدۀ هجدهم بود که الکساندر گوتلیب بوم گارتن نخستین بار نامی به زیبا­شناسی بخشید و آن را بخشی متمایز از فلسفه به شمار آورد.

مقدار زیادی از هنری که هگل به آن می­پردازد، هنر دینی است و هنری که بیش از همه آن را می­ستاید ـ هنر کهن و کلاسیک یونان ـ به گونه­ای به قلمرو دینی مربوط است.

به نظر هگل هنر، روح انسان را تصویر می­کند: نخست به شکل جسمانی و سپس به شکلی روحانی­تر و هنر امر مطلق را آشکار می­سازد. هنر نمودار امر مطلق همچون روح است و ایده را آشکار یا تجسم می­بخشد. هنر مطلق را آشکار می­سازد و دین و فلسفه نیز به شیوه­های گوناگون خود چنین می­کنند؛ بدین­گونه هنر همان محتوایی را بیان می­کند که دین و فلسفه بیان­ می­کنند؛ ولی به شکلی متفاوت. هنر محتوای خود را به شکل حسی بیان می­کند و حال آنکه دین این کار را به شکل خیال تصویری و فلسفه به شکل اندیشۀ مفهومی انجام می­دهد.

فهرست مطالب کتاب به ترتیب زیر است:

تعریف گسترۀ زیبایی‌شناسی، روش‌های علمی بررسی زیبایی و هنر، مفهوم زیبایی هنری، استنتاج تاریخی ایدۀ راستین هنر در فلسفۀ مدرن، بخش‌بندی موضوع، تفسیر درس‌گفتارهای زیبایی‌شناسی و پیوست‌ها که در دو بخش است: هنر به منزلۀ بیان شناخت متافیزیکی و هنر از دیدگاه هگل و چارلز تیلور.